19 Απριλίου, 2011

Ζωή σ' εσάς

Κύριε Περιφερειάρχη

φανταστική η σκέψη όποιου κι αν ήταν, αν και είμαι σίγουρη ότι ήταν δική σας, να βάλετε αυτόν τον πραγματικά καλαίσθητο πίνακα σε ψιλομπεζάκι έξω από το κτίριο της Περιφέρειας για να ενημερωνόμαστε όλοι οι πολίτες καθημερινά και έγκυρα για το ποιος πέθανε ή ποιανού τελείται το μνημόσυνο.  


Θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μια μικρή παρατήρηση, πάντα με την καλή μου διάθεση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το φτιάξατε λίγο μικρό. Όσο θα βαθαίνει και θα επεκτείνεται η κρίση τόσο αυτό θα γεμίζει. Θα σας πρότεινα λοιπόν να τολμούσατε μια επέκταση, γιατί όχι και μια ανακαίνιση του εξωτερικού χώρου του κτιρίου με επένδυση από τέτοιους πίνακες.

Αλήθεια κ. Περιφερειάρχη μου, τώρα που θα επαναπατρίσετε και τις πολύτιμες εικόνες σας, μεγάλη η χάρη σας, δεν τις βάζετε κι αυτές στον τοίχο της Περιφέρειας πάνω από τον πίνακα με τα κηδειόσημα;

Πολύ θα του πήγαιναν.

18 Απριλίου, 2011

Μια πονεμένη ιστορία πολιτικής ασυλίας

Μία οικογενειακή ιστορία που κόστισε στον Ελληνα 19.000, αλλά που κατά βάθος του κοστίζει πολύ περισσότερα εντός και εκτός συνόρων ... 


Γράφει η Σταυρούλα
Για να καταλάβετε τι εννοώ, δώστε βάση σε αυτή την οικογενειακή ιστορία: ο κύριος Π.Σ. και η κυρία Μ.Α., μετά από έναν αποτυχημένο γάμο αποφάσισαν να χωρίσουν. Όπως κάθε πολιτισμένο ζευγάρι, χώρισαν τα πάντα: τα χρήματα που είχαν στην άκρη, τα ακίνητα και τις ώρες επικοινωνίας με το ανήλικο παιδί τους.

Μόνο που η Μ., κάποιο καιρό αργότερα, αποφάσισε να σταματήσει να ακολουθεί τους όρους που είχε αποδεχτεί, εμποδίζοντας τον πρώην σύζυγό της να βλέπει το παιδί τους τις προσυμφωνημένες ώρες και ημέρες. Ο Π. τότε αποφάσισε να ακολουθήσει τον μόνο νόμιμο δρόμο που προβλέπεται από τη δικαιοσύνη: να καταθέσει μήνυση εναντίον της πρώην συζύγου του για «παραβίαση των όρων επικοινωνίας του με το παιδί τους, όπως είχαν καθοριστεί με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών». Απλά και πολιτισμένα, και με τη σιγουριά πως θα βρει το δίκιο του.



Αμ δε! Βλέπετε, η κυρία Μ.Α. προστατεύεται από άσυλο. Όχι, δεν κατέφυγε με το παιδί της σε πανεπιστημιακό χώρο διότι η κυρία αυτή είναι βουλευτής. Έτσι η Μιλένα Αποστολάκη, για την........ οποία μιλάμε, δεν λογοδότησε ποτέ για την απόφασή της να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τους νόμους του κράτους που υποτίθεται πως υπηρετεί. Κρύφτηκε πίσω από τη βουλευτική της ασυλία, την οποία αρνήθηκαν να άρουν οι συνάδελφοί της όταν αυτό ζητήθηκε.

Το θέμα όμως δεν έληξε εδώ. Ο πρώην σύζυγος της κυρίας Αποστολάκη κατέφυγε στο Ευρωδικαστήριο, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο τον δικαίωσε, επιδικάζοντας πρόστιμο 12.000 ευρώ στην Ελληνική Βουλή για κατάχρηση της βουλευτικής ασυλίας και 7.000 στον ενάγοντα για τα δικαστικά του έξοδα.

Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση, όχι μόνον γιατί αποκαλύπτει περίτρανα τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίον σκέπτονται και συμπεριφέρονται οι Έλληνες Βουλευτές, αλλά επιβεβαιώνει την κατάχρηση της Βουλευτικής Ασυλίας και σε θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις Πολιτικές τους Ενέργειες, και κατ' επέκταση επισφραγίζουν τις κατηγορίες περί διαφθοράς!

Οι ευρώ-δικαστές με πλειοψηφία 6 προς 1 (μειοψήφησε ο Έλληνας δικαστής Σπ. Φλογαΐτης, υποστηρίζοντας ότι η προσφυγή Συγγελίδη έπρεπε να κηρυχθεί απαράδεκτη) έκριναν ότι η απόρριψη του αιτήματος άρσης ασυλίας παραβιάζει το δικαίωμά του να έχει πρόσβαση στα ελληνικά δικαστήρια (άρθρο 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

Όπως είναι φυσικό, το Ευρωδικαστήριο δεν είδε καμιά σύνδεση μεταξύ της επίδικης συμπεριφοράς της κ. Αποστολάκη και των βουλευτικών της καθηκόντων. Παράλληλα θεωρεί στοιχείο άνισης μεταχείρισης το γεγονός ότι, ενώ ο κ. Συγγελίδης εμποδίζεται να κινηθεί ποινικά εναντίον της βουλευτού, πρώην συζύγου, εκείνη διατηρεί το δικαίωμα αυτό!

Οι αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου συνδέουν ευθέως τη βουλευτική ασυλία με την άσκηση των καθηκόντων κάποιου στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών αρμοδιοτήτων του. Το σκεπτικό είναι ότι έτσι προστατεύεται η ελευθερία έκφρασης των βουλευτών και κατοχυρώνεται η ανεξαρτησία της πολιτικής δράσης τους. Οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα ΔΕΝ ΥΠΑΓΕΤΑΙ σε αυτό το πλαίσιο προστασίας και πρέπει αυτόματα να γίνεται άρση της ασυλίας των εμπλεκόμενων πολιτικών προσώπων.

Ποιο είναι λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα; Η Μιλένα Αποστολάκη το παίζει τζάμπα μάγκας και καταπατά με το έτσι θέλω τους νόμους (ξέροντας πως δεν θα πληρώσει η ίδια), ένας πολίτης αδικείται κατάφωρα και δεν μπορεί να απευθυνθεί πουθενά έτσι ώστε να βρει το δίκιο του, και όλοι εμείς πληρώνουμε 19.000 ευρώ για χάρη της Μιλένας και των συναδελφων της που την "προστάτευσαν".

Και παρόλα αυτά, η οικογενειακή αυτή υπόθεση δεν έφτασε σε καμία αίθουσα ελληνικού δικαστηρίου για να εκδικαστεί. Η κυρία Αποστολάκη μπορεί με την ησυχία της και χωρίς κανένα απολύτως κόστος να συνεχίσει να κάνει του κεφαλιού της...

14 Απριλίου, 2011

Τουριστικές Προσφορές


Θέλετε να πλύνετε το λεωφορείο σας και δεν έχετε που; Εμείς σας προσφέρουμε το ιδανικό περιβάλλον.
 Άνετο πάρκινγκ!
Ειδυλλιακό χώρο!
Δωρεάν νερό!
Ελάτε στον παραλίμνιο δρόμο των Ιωαννίνων να μας γνωρίσετε. Είμαστε σίγουροι ότι θα μείνετε ικανοποιημένοι και θα μας ξαναπροτιμήσετε.

12 Απριλίου, 2011

Τουριστική κακομοιριά

Τώρα που έφυγε ο αγαπημένος μου Γκόντας και η παράταξή του, ευτυχώς για εμάς, όλα έχουν γίνει ρημαδιό. Έτσι τουλάχιστον καταγγέλλει. Λέει ότι δεν έχει γίνει ούτε ένα έργο, δεν έχει καλυφτεί μία λακκούβα στο λεκανοπέδιο, δεν έχει δοθεί καμία λύση στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, κι άλλα πολλά. Για μια φορά θα αναγνωρίσω ότι έχει κι ένα δίκιο ο ναύαρχος. Ρημαδιό άφησε κι ακόμη πολλά εξακολουθούν να είναι ρημαδιό.
Για να λέμε όμως και την αλήθεια πολύ χάρηκα που έφυγε κι ας υπάρχει ρημαδιό.



Υπάρχουν πράγματι πολλά πράγματα που δεν μπορούν να διορθωθούν από τη μία μέρα στην άλλη και χρειάζονται δουλειά, ιδέες, φαντασία, χρήματα, αποφασιστικότητα κι άλλα πολλά.
Αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα που το μόνο που χρειάζονται είναι παρατηρητικότητα κι ενδιαφέρον. Για να δώσω ένα παράδειγμα, όσες συσκέψεις και να γίνουν για να βρεθούν τρόποι προώθηση της πόλης μας ως πόλου έλξης τουριστών, όσο και να σπάνε το κεφάλι τους οι επιτροπές να κατεβάσουν ιδέες, όσο κι αν περιφέρουμε τη φέτα ΔΩΔΩΔΝΗ σε Ελλάδα κι εξωτερικό ως αξιοθέατο της περιοχής μας, κακομοίρηδες, μίζεροι κι αναποτελεσματικοί θα παραμένουμε.

Πόσα λεφτά, πόση έλλειψη σεβασμού, πόσο ρεμπελιό, πόση κακομοιριά και πόση ανευθυνότητα χρειάζεται για να αφήσεις άβαφτα μια σειρά από κάγκελα στο στολίδι της πόλης μας, τη λίμνη;



Εκτός αν είναι το γνωστό τεστ "Πριν" και "Μετά", οπότε ζητάω ταπεινά συγγνώμη.

07 Απριλίου, 2011

Σιχαθήκαμε


Παρακολουθώ άναυδη όλο αυτό το διάστημα τον ηθικό ξεπεσμό στον οποίο έχει περιέλθει η πόλη μας.

Αυτό που με λυπεί και με απογοητεύει περισσότερο στην πολιτική μας σκηνή είναι ότι ακόμη και σήμερα μας περνάνε για πολύ κάφρους. Μια μερίδα του κόσμου είναι και θα συμφωνήσω. Υπάρχει όμως και μία άλλη μερίδα πολιτών που δεν είναι. Αυτή έχει σιχαθεί κάποιοι «πολιτικοί» να νομίζουν ότι είναι μαριονέτες και καθοδηγητές της, ότι είναι άτομα κατώτερης νοημοσύνης και αντίληψης, ότι είναι όμηροι αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους πιο έξυπνο και πιο μάγκα από αυτούς. Αυτών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να «στρώνουν» την πολιτική τους καριέρα μέσα από τις προσωπικές τους βεντέτες , να γαντζώνονται από τις καρέκλες τους για να μην τις χάσουν. Αυτών που δεν έχουν ούτε καν την υποτυπώδη αξιοπρέπεια να προσποιηθούν ότι ξέρουν να χάνουν και ότι το κυρίαρχο ενδιαφέρον τους είναι μια γόνιμη αντιπολίτευση για το καλό της πόλης και των ψηφοφόρων της.

Ακούγοντας τις θρασύτατες μεγαλοστομίες και τις απίστευτες «Κατινιές», κάποιων προηγούμενων ηγετών του Δημαρχείου το μόνο που πλέον δεν μπορεί να κάνει ο πολίτης, είναι να παρακολουθεί με απάθεια τα τεκταινόμενα, να διακωμωδεί την κατάντια μας, να δικαιολογεί τον ξεπεσμό του πολιτικού μας συστήματος.
Στον κατήφορο αυτό κατρακυλάει μαζί και η αριστερά στο όνομα των τιμητών της μειοψηφίας του «Αδικημένου» προλεταριάτου.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι σιχαθήκαμε να βλέπουμε τους τμητές του εργατικού δικαίου έξω από το Δημαρχείο, σιχαθήκαμε τις κομματικές ίντριγκες, σιχαθήκαμε τις βεντέτες, σιχαθήκαμε την ομηρία στην πόλη μας, σιχαθήκαμε το «ξεκατίνιασμα», σιχαθήκαμε να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, σιχαθήκαμε τις προσποιητές επαναστάσεις του «δικαίου», σιχαθήκαμε τις θεατρινίστικες κορώνες, σιχαθήκαμε την έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπό μας, σιχαθήκαμε να καλύπτουμε και να ανεχόμαστε την παρανομία, την ανηθικότητα και το θράσος.