Τουριστική κακομοιριά

Τώρα που έφυγε ο αγαπημένος μου Γκόντας και η παράταξή του, ευτυχώς για εμάς, όλα έχουν γίνει ρημαδιό. Έτσι τουλάχιστον καταγγέλλει. Λέει ότι δεν έχει γίνει ούτε ένα έργο, δεν έχει καλυφτεί μία λακκούβα στο λεκανοπέδιο, δεν έχει δοθεί καμία λύση στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, κι άλλα πολλά. Για μια φορά θα αναγνωρίσω ότι έχει κι ένα δίκιο ο ναύαρχος. Ρημαδιό άφησε κι ακόμη πολλά εξακολουθούν να είναι ρημαδιό.
Για να λέμε όμως και την αλήθεια πολύ χάρηκα που έφυγε κι ας υπάρχει ρημαδιό.

Υπάρχουν πράγματι πολλά πράγματα που δεν μπορούν να διορθωθούν από τη μία μέρα στην άλλη και χρειάζονται δουλειά, ιδέες, φαντασία, χρήματα, αποφασιστικότητα κι άλλα πολλά.
Αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα που το μόνο που χρειάζονται είναι παρατηρητικότητα κι ενδιαφέρον. Για να δώσω ένα παράδειγμα, όσες συσκέψεις και να γίνουν για να βρεθούν τρόποι προώθηση της πόλης μας ως πόλου έλξης τουριστών, όσο και να σπάνε το κεφάλι τους οι επιτροπές να κατεβάσουν ιδέες, όσο κι αν περιφέρουμε τη φέτα ΔΩΔΩΔΝΗ σε Ελλάδα κι εξωτερικό ως αξιοθέατο της περιοχής μας, κακομοίρηδες, μίζεροι κι αναποτελεσματικοί θα παραμένουμε.

Πόσα λεφτά, πόση έλλειψη σεβασμού, πόσο ρεμπελιό, πόση κακομοιριά και πόση ανευθυνότητα χρειάζεται για να αφήσεις άβαφτα μια σειρά από κάγκελα στο στολίδι της πόλης μας, τη λίμνη;

Εκτός αν είναι το γνωστό τεστ "Πριν" και "Μετά", οπότε ζητάω ταπεινά συγγνώμη.