Ξεφτίλα

Την Πέμπτη το Πνευματικό Κέντρο, στα πλαίσια των παραστάσεων «Όπου μπέχο τρέχω», κάλεσε τον Σ. Κούλογλου για την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου». Μη με ρωτήσετε τι συζήτηση έγινε στο τέλος γιατί δεν άντεξα κι έφυγα στο μισάωρο.

Όλο το σκηνικό Mία απίστευτη Ξεφτίλα. Αρχικά ο χειριστής δε μπορούσε να βάλει το DVD να παίξει και πειραματιζόταν επί δέκα τουλάχιστον λεπτά να βρει τον τρόπο για να ξεκινήσει την ταινία από την αρχή. Αφού απελπίστηκε, άρχισε να τη γυρνάει πίσω, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Από τη μέση ως την αρχή την είδαμε σαν πρώτη προβολή σε Rev.
Για να μην τον αδικήσουμε κιόλας, κάποια στιγμή τα κατάφερε. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι άρχισε και η προβολή. Μείναμε για αρκετά λεπτά κοιτώντας το κουμπί «έναρξη».

Για να μην πλατειάζω η ταινία άρχισε μετά κόπων και βασάνων και με τη βοήθεια των παραινέσεων των θεατών, που καλύτερα δηλαδή να μην είχε αρχίσει. Φανταστείτε ότι η δική σας τηλεόραση στο σπίτι σας έχει σίγουρα μεγαλύτερη οθόνη. Δεν συζητώ φυσικά καν για την εικόνα και τη φωνή. Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, τότε που έβλεπα κάτι ελληνικές επετειακές ταινίες που προβάλλονταν οι ειδήσεις, σαν κινηματογράφος.
Να φανταστείτε ότι ακόμη και τα επίκαιρα προβάλλονταν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια εκείνη την εποχή, συνυπολογίζοντας φυσικά την τεχνολογική τους κατάσταση.

Ο χαρακτηρισμός ξεφτίλα ίσως και να είναι επιεικής για το μέγεθος της συνολικής παρουσίασης.

Ο Δήμαρχος, ο Πρόεδρος, ο Αντιπρόεδρος και η Διευθύντρια του Πνευματικού κέντρου έπεσαν οι «καημένοι» από τα σύννεφα. Φυσικά αυτό που κυρίως τους ένοιαζε ήταν ότι ξεφτιλίστηκαν στα μάτια του Κούλογλου, γιατί αν τους ένοιαζε για το πόπολο των Γιαννιωτών, θα ήταν γνώστες της ξεφτίλας από την προηγούμενη προβολή που είχαν κάνει με τα ντοκιμαντέρ του 13ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Τότε δεν είχε θορυβηθεί κανείς. Σιγά μη σκεφτόμαστε και τους παγουράδες τώρα.

Αγαπητέ κ. Ελισάφ, πραγματικά εκτιμώ την προσπάθειά σας, αλλά με «πορδές δε βάφονται αυγά». Είπαμε κρίση-κρίση, αλλά είναι προτιμότερο να το κλείσετε το μαγαζάκι που ονομάζετε «Πνευματικό Κέντρο», παρά να ξεφτιλιζόμαστε όλοι μαζί.

Εμείς οι Γιαννιώτες δεν είμαστε όλοι της Γαριβάλδη. Έχουμε δει στη ζωή μας και πέντε καλές παραστάσεις, ενημερωνόμαστε και λίγο, παλεύουμε καμιά φορά και την πνευματική μας καλλιέργεια, έχουμε κι ένα καλό πολλές φορές βιωτικό επίπεδο. Δεν είναι σωστό να μας υποτιμάτε και κυρίως με τέτοιο τρόπο. Αν δεν μπορείτε να αγοράσετε ούτε έναν προτζέκτορα της προκοπής, την επόμενη φορά που θα τολμήσετε να προβάλετε μια ταινία, έχω να σας προτείνω τα εξής:

1. Να με πάρετε ένα τηλέφωνο να σας φέρω το δικό μου από το σπίτι

2. Να ζητήσετε να σας κάνει κάποιος από την πόλη μια δωρεά.

3. Να πάτε να νοικιάσετε έναν.

4. Να κάνετε προβολή σε μια αίθουσα του Ψυχαγωγικού Πάρκου Παραλίμνιο και δε μας πειράζει εμάς ειλικρινά, βάλτε μας και 3,4,5, ευρώ εισιτήριο.

Αυτό όμως που πραγματικά έχω να σας συμβουλέψω και που πιστεύω ότι ίσως σώσει λίγο την κατάσταση, είναι να βάλετε ένα κουτάκι στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου «Υπέρ Εξοπλισμού», έτσι ώστε όλοι όσοι προσέρχονται να παρακολουθήσουν τις συμπαθητικές μεν αλλά φτωχομπινέδικες παραστάσεις που ανεβάζετε, να προσφέρουν τον οβολό τους, μήπως και μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρετε εκεί στο Πνευματικό να αγοράσετε έστω κάποιον υποτυπώδη εξοπλισμό