Let's play

Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές γελοιότητας, ανωριμότητας, εγωκεντρικότητας, ατομικισμού, σιχασιάς, παλιμπαιδισμού, καιροσκοπισμού, τυχοδιωκτισμού και ξεφτίλας.


Μεσσίες τέλος. Το πολιτικό σκηνικό αυτή τη στιγμή παίζει πόκερ. Δυστυχώς το τραπέζι αποτελείται μόνο από ερασιτέχνες χαρτοπαίχτες, κάτι άσχετους μπλοφατζήδες, κάτι ανώριμα κακομαθημένα παιδάκια που κάνουν την πλάκα τους.

Αυτά τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, Γιωργάκης κι Αντωνάκης πάντα είχαν ότι ήθελαν, δε χρειάστηκε να δουλέψουν ούτε μια μέρα στη ζωή τους, δε χρειάστηκε να κοπιάσουν για το παραμικρό, να μοχθήσουν για το ελάχιστο. Φρόντισαν τα πάντα οι προηγούμενοι γι’ αυτούς. Τυχερά τα κακομαθημένα από κούνια, προδιαγεγραμμένη από την πρώτη μέρα η πορεία και η εξέλιξή τους.
Τώρα ήρθε η ώρα μετά από τόσα χρόνια να βγάλουν τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους.

Ο ένας προσπαθεί να αποδείξει ότι τελικά δεν είναι βλάκας κι ανίκανος κι ο άλλος ότι δεν είναι επικίνδυνος και καταστροφικός για την πατρίδα του.

Η «επανίδρυση» του κράτους (που απέτυχε να κάνει το προηγούμενο τυχερό) δε θα γίνει με την «επαναδιαπραγμάτευση» αλλά μετά από την πλήρη κατάρρευση και ισοπέδωσή του, γιατί πολύ απλά επιλέξαμε να πάμε κρουαζιέρα με ένα πλοίο που έχει για πλοίαρχο, αντιπλοίαρχο αλλά και μέλη πληρώματος ανώριμα, άσχετα και κακομαθημένα παιδάκια που κάνουν την πλάκα τους και βγάζουν την ανισορροπία, τις κόντρες και τα κόμπλεξ τους.

Είμαστε άξιοι των επιλογών μας. Ας προσέχαμε.

Καλό μας ταξίδι και βοήθειά μας.

Στο δια ταύτα

Θα μαζευτούν ξανά και ξανά πολλοί. Θα συμφωνήσουν(?) στο τι δεν θέλουν. θα αναλωθούν σε γενικόλογες συζητήσεις - συνθήματα. Θα ονειρευτεί ο καθένας τη δική του "ουτοπία". Θα εμφανιστούν και οι "προοδευτικοι". Και μετά στο "δια ταύτα" τι θα γίνει?

Αυτή είναι η ερώτηση-σχόλιο κάποιου άγνωστου αναγνώστη στην ανάρτηση με τίτλο "Ησυχία μην ξυπνήσουν οι Γιαννιώτες" η οποία τολμώ πλέον να πω ότι είναι και δικός μου προβληματισμός. Τι θα γίνει στο «δια ταύτα»;

Ειλικρινά φίλε μου δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι, αν όλη αυτή η διαμαρτυρία με τα εντελώς πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά, θα οδηγήσει κάπου, αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα, αν καταφέρουμε σαν ακηδεμόνευτοι πολίτες να βρούμε κοινή συνιστώσα, κοινό προσανατολισμό, κοινές διεκδικήσεις, αν τελικά θα υπάρξει κάποιος νέος κηδεμόνας, κάποια ανατροπή, ένα φως στο τούνελ.

Αυτό όμως που σίγουρα ξέρω είναι ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να υπάρξει κάποια αντίδραση, να εκφραστεί το αίσθημα της προδοσίας, η διαφωνία, η αγανάκτηση, η οργή, η αβεβαιότητα, η αγωνία, η καθημερινή ανασφάλεια του καθ’ ένα από εμάς.

Είναι μια προσπάθεια να ξυπνήσουμε από την αποχαύνωση, το σοκ, τον ευνουχισμό που έχουμε υποστεί. Είναι μια προσπάθεια να δείξουμε στους «κηδεμόνες» μας ότι ενηλικιωθήκαμε κι ότι δεν μπορούν να καθορίζουν αυτοί και μόνο αυτοί τη ζωή μας, ότι ενδεχομένως μπορεί να έχουμε κι εμείς μια άποψη για το πώς θέλουμε να ζήσουμε, έστω και θεωρητικά.

Να τους γνωστοποιήσουμε ότι γνωρίζουμε πως κατευθύνουν τις ζωές μας, έχουμε επίγνωση και άποψη γι’ αυτό και με κάποιο τρόπο τους συμβουλεύουμε, τους προειδοποιούμε να βρούνε άλλες μεθόδους καθοδήγησης και ομηρίας γιατί πολύ απλά εμείς ξυπνήσαμε και αρχίσαμε να κλωτσάμε, να επαναστατούμε έστω και δειλά, έστω και αθόρυβα, έστω κι ανοργάνωτα.

Μακάρι μέσα από αυτή τη διαδικασία και τη ζύμωση να υπάρξει ένα αποτέλεσμα, να υπάρξουν συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις, να υπάρξει ανατροπή στο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, να ξαναγυρίσει η ελπίδα και η πίστη για το μέλλον, να υπάρξει στροφή σε νοοτροπίες, παγιωμένες αντιλήψεις, απόψεις και στάσεις που δυστυχώς αποδείχτηκαν λανθασμένες.

Tο μέλλον θα δείξει...