Καμία κυβέρνηση ποτέ στην Ελλάδα δεν θέλησε να επενδύσει και να ασχοληθεί με την εκπαίδευση. Τους πάντες τους βόλευε το σύστημα έτσι όπως δούλευε και δουλεύει. Το σημαντικότερο μέλημα όλων όσων πέρασαν από το Υπουργείο Παιδείας και όχι μόνο, ήταν οι αλλαγές να γίνονται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε από τη μια να μην δαπανώνται χρήματα σε υποδομές και από την άλλη να μη θίγεται το κύκλωμα της παραπαιδείας.
Οι πάντες σ’ αυτή τη χώρα μπορούν να δουλέψουν στην εκπαίδευση, από τον απλό δάσκαλο έως το δικηγόρο, το μηχανικό, τον θεατρολόγο, κλπ. Το χωνευτήρι της εκπαίδευσης μπορεί να τους απορροφήσει όλους. Όποιος τελειώσει ένα Πανεπιστήμιο δικαιούται να εργαστεί στην εκπαίδευση ή να παράσχει εξωσχολική εκπαίδευση. Πολλές οι θέσεις εργασίας, πολλά τα λεφτά.
Έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε σχολεία τέρατα και παιδιά δυστυχισμένα. Παιδιά που ξυπνούν κάθε μέρα στις εφτά το πρωί, λες κι αν άρχιζε το σχολείο στις εννιά κάτι θα γινόταν, τα οποία περιφέρονται σ’ ένα ψυχρό, απρόσωπο χώρο, βομβαρδίζονται για εφτά ώρες με στείρες τις περισσότερες φορές γνώσεις εφτά διαφορετικών αντικειμένων, γυρίζουν το μεσημέρι στο σπίτι τους, τρώνε και συνεχίζουν να διαβάζουν αποστηθίζοντας, για να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα το πρωί κουρασμένα να ξανακάνουν το ίδιο.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω κάποια απλά ζητήματα ούτε ως μαθήτρια, αλλά ούτε και ως μητέρα. Γιατί π.χ. τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται οικιακή οικονομία ή θρησκευτικά και να γράφουν και πρόχειρα διαγωνίσματα ή εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς;
Γιατί τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν εργασία στην τεχνολογία στο σπίτι τους και όχι στο σχολείο;
Γιατί θα πρέπει να κάνουν εικαστικά ή μουσική στα θρανία που κάνουν και τα υπόλοιπα μαθήματα, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα μουσικό όργανο σε όλο το σχολείο ή ένα καβαλέτο;
Γιατί θα πρέπει να κάνουν πρώτη ώρα Γυμναστική φαγωμένα και αγουροξυπνημένα έξω στην αυλή του σχολείου μέσα στο κρύο και στη βροχή επειδή διαφορετικά δε βγαίνει το πρόγραμμα;
Γιατί πρέπει να πληρώνονται δεκάδες ειδικότητες για να παρέχουν γνώση στην εκπαίδευση και να μην υπάρχει ψυχολόγος σε κάθε σχολείο που να βοηθάει τα παιδιά στα καθημερινά προβλήματα και καταστάσεις που το καθ’ ένα μπορεί να βιώνει.
Γιατί να μην υπάρχει σε κάθε Λύκειο ένα σοβαρά σχεδιασμένο πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού για τα παιδιά;
Γιατί τα εκπαιδευτικά προγράμματα να μην ασχολούνται με την ψυχή, τη φαντασία, τις δυνατότητες και τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου;
Γιατί να μην υπάρχουν λιγότερα μαθήματα, λιγότερες εξετάσεις και περισσότερα προγράμματα αγωγής υγείας, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, σεμιναριακά μαθήματα, εκπαιδευτικές συναντήσεις με ειδικούς;
Μήπως γιατί έτσι δε θα χρειαζόταν τόσα φροντιστήρια;
Ή
Μήπως τελικά γιατί Πρωθυπουργοί και Υπουργοί σ' αυτή τη χώρα γίνονται μόνο όσοι έχουν τελειώσει το
Κολλέγιο Αθηνών.
