Κράτος πρόνοιας

Είμαι πάρα πολύ θυμωμένη όλο αυτό το διάστημα. Είμαι θυμωμένη με το κράτος και τις δομές μας. Είμαι θυμωμένη με την τοπική αυτοδιοίκηση. Είμαι γενικώς απίστευτα θυμωμένη με την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά, με την κατήφεια που έχω εγώ αλλά κι όλοι γύρω μου, με το ανασφαλές και φοβικό περιβάλλον που έχουν ντύσει τις ζωές μας και τις ψυχές μας, με το μούδιασμα και την αδράνεια μας, αλλά κυρίως είμαι θυμωμένη λόγω των ημερών για τα συναισθήματα ενοχής που μου έχουνε φορέσει και με βομβαρδίζουν καθημερινά.


Διαφημίσεις, έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος, αφίσες γύρω μου, εκδηλώσεις, κουτιά στο σούπερ μάρκετ, παντού όπου και να γυρίσω όλα γύρω μου με γεμίζουν ενοχές. Έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει, μου το επιβάλλουν εμμέσως και αμέσως ότι πρέπει να βοηθήσω το συνάνθρωπό μου. Πρέπει να δώσω και το υστέρημά μου πια στο διπλανό μου γιατί ναι, είμαι ένοχη.

Είμαι ένοχη που εγώ έχω ακόμη να φάω, που εγώ έχω ακόμη δουλειά , που εγώ ακόμη μπορώ και ζεσταίνομαι στο σπίτι μου, που εγώ ακόμη έχω την υγεία μου, που μπορώ να φάω με τους συγγενείς και φίλους μου στο λιτό γιορτινό μου τραπέζι, που εγώ τολμώ να ρωτήσω ακόμη τα παιδιά μου τι δώρο θέλουν να τους φέρει ο Άγιος-Βασίλης.

Με γεμίζουν ενοχές γιατί εγώ ακόμη μπορώ, έστω και με οικονομία να πάρω το περιττό για τα παιδιά μου, ίσως και για τον εαυτό μου, με γεμίζουν ενοχές γιατί εγώ ακόμη μπορώ να αντλήσω χαρά από το περιττό. Προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν δικαιούμαι καμία χαρά γιατί όλοι οι άλλοι γύρω μου υποφέρουν. Εμένα με ρώτησαν πως τα βγάζω πέρα καθημερινά;

Δε φτάνει που διέλυσαν όλη τη χώρα οι κατά καιρούς σωτήρες, δε φτάνει που έφαγαν κι έσκασαν όλα αυτά τα χρόνια, ο καθ’ ένας ανάλογα με το κουτάλι που κρατούσε, έρχονται τώρα να ζητήσουν από εμένα να αισθανθώ και ένοχη για την πρόνοια των αναξιοπαθούντων ομάδων, πολλαπλάσιων σήμερα, που αυτοί όχι μόνο δημιούργησαν, αλλά και τόσα χρόνια ποτέ τους δεν φρόντισαν, ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν, ποτέ τους δεν οργάνωσαν και ποτέ τους δε χρηματοδότησαν επαρκώς, παρόλο που εγώ τους χρηματοδοτούσα.

Μας έχουν πετάξει μια χαρά και αυτό το μπαλάκι της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο κι εμείς το έχουμε αρπάξει στον αέρα. Μας έχουν γεμίσει τύψεις κι ενοχές και μας έχουν καταστήσει υπεύθυνους για τη δυστυχία του διπλανού μας , χωρίς να ντρέπονται καθόλου, χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη αυτοί που οδήγησαν το συνάνθρωπο σ’ αυτή τη θέση. Δεν ντρέπονται καθόλου που εκλιπαρούν για την ανθρωπιά και τον εθελοντισμό των άλλων ανθρώπων, που δηλώνουν για ακόμη μια φορά αναρμόδιοι και αναποτελεσματικοί.

Κι εμείς αντί να τους ρίξουμε στον καιάδα αυτής της κοινωνίας, αντί να απαιτήσουμε να δώσουν αυτοί πρώτοι όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία στις δομές πρόνοιας και στους φτωχούς και απόκληρους της κοινωνίας που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν και δημιουργούν, αντί να απαιτήσουμε επαρκή πρόνοια από αυτό το κράτος που πληρώνουμε, κάνουμε τρόφιμο, ρουχισμό, τραπεζική κατάθεση, οβολό την ενοχή μας και την προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας.