Φαντασιώσεις

Μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω ξένες ταινίες τύπου ρομαντικές κομεντί, όχι για την πλοκή τους ή για την ποιότητά τους, αλλά για έναν πολύ απλό λόγο.
 Φαντασιώνομαι! Φαντασιώνομαι όσο διαρκεί η ταινία, ότι ζω κι εγώ μαζί με τους πρωταγωνιστές σ΄αυτά τα υπέροχα σπίτια που βρίσκονται σ' αυτές τις τέλειες γειτονιές με τις μονοκατοικίες όμορφα τακτοποιημένες η μία δίπλα στην άλλη, με τα γκαράζ τους, τους όμορφους μικρούς περιποιημένους τους κήπους, τους τέλειους δρόμους έξω από την πόρτα τους.

 Δρόμους φθινοπωρινούς, σπαρμένους από φύλλα ριγμένα από τα δέντρα να τους διακοσμούν, δρόμους πλούσιους, με πεζοδρόμια, δίπλα ποδηλατόδρομους και στη μέση άνετα να χωρούν τα αυτοκίνητα και στις δύο κατευθύνσεις.
Φράχτες με όρια, χαμηλούς, λύματα, σκουπίδια, πουθενά, αρμονία, ηρεμία, γαλήνη να αποπνέει από παντού. Εισχωρεί μέσα από την οθόνη κατευθείαν στο είναι μου και να με φτιάχνει. Με απογειώνει.
Ζω κι εγώ εκεί, κάθομαι κι εγώ στο σκαλάκι μπροστά από το σπίτι κι ονειρεύομαι.
Κάντε με κι εμένα πρωταγωνίστρια, έστω κομπάρσο, σας παρακαλώ. Θέλω να ζω κι εγώ έτσι, εκεί.
Φροντίζω πάντα να τις βλέπω νύχτα και σπίτι μου. Κλείνω τα μάτια μου και κοιμάμαι για να κρατήσω περισσότερο τ' όνειρο.

Το κακό όμως παραμονεύει. Ξυπνώ μέσα στη νύχτα τρομοκρατημένη. Βλέπω στον ύπνο μου ότι ξημέρωσε και ζω στα Μάρμαρα, στο Σταυράκι, στο Νεοχωρόπουλο, στην Ολυμπιάδα.