Δεν μπορώ να προσδιορίσω εάν είναι οικονομική, ηλικιακή, υπαρξιακή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι περπατάω στους δρόμους της πόλης μου και παθαίνω κρίση. Οδηγώ το αυτοκίνητό μου και κάθε πέντε μέτρα επίσης παθαίνω κρίση. Πηγαίνω στις διάφορες υπηρεσίες να κάνω τη δουλειά μου και μέσα σε πέντε λεπτά αισθάνομαι ότι θα πάθω κρίση. Ανοίγω το πορτοφόλι μου για να πάω να ψωνίσω και μόλις ανακαλύπτω πόσα χρήματα έχω, παθαίνω κρίση. Πάω στη δουλειά μου έχοντας ήδη πάθει κρίση μέχρι να φτάσω. Βγαίνω με τους φίλους μου και συζητάμε για την κρίση. Μπαίνω στο σπίτι μου και με το ζόρι κρατιέμαι να μην πάθω κρίση από την ακαταστασία και τις δουλειές που με περιμένουν. Ανοίγω να δω λίγο ειδήσεις στην τηλεόραση να ενημερωθώ και να χαλαρώσω και συνεχώς επαναλαμβάνουν μία και μοναδική λέξη. Κρίση, κρίση, κρίση.
Παραδίνομαι. Είμαι πρόθυμη να στερηθώ τα πάντα, μισθό, σύνταξη, φαγητό, νερό, ρούχα, ταξίδια, εξόδους, αλλά έλεος δεν αντέχω να ξανακούσω άλλο αυτή τη λέξη.
Λυπηθείτε μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου