Θέλω το γήπεδο στο κέντρο της πόλης

Πάλι χθες έτρεχα πανικόβλητη να σώσω το αυτοκίνητό μου από τη λαίλαπα των οπαδών και φίλων της θρυλικής ομάδας μας, του θρύλου των καρφωμένων, του ηρωικού ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, και των κάφρων αντιπάλων τους.

Έχω μια απίστευτη απέχθεια στο ποδόσφαιρο κι ότι το συνοδεύει, κυρίως γιατί για μένα δεν είναι μέρα γιορτής, πανηγυριού, χαβαλέ, θρησκείας, λατρείας, υστερίας, εκτόνωσης βίαιων συναισθημάτων, live αναμετάδωσης υβρεολογίου, μεταμόρφωσης κάθε ευηπόληπτου και όχι μόνο πολίτη, μύηση κακόμοιρων παιδιών στον κανιβαλισμό-ανδρισμό, κλπ.
Για μένα απλά είναι μια μέρα απίστευτης ταλαιπωρίας και ζοχάδας. Καλούμαι κάθε φορά, τυχαίνει το σπίτι μου να βρίσκεται σε ακτίνα γηπέδου, να μετακινήσω το αυτοκίνητό μου για να μη μου το πάρει ο γερανός, μετά από νουθεσία, με ραβασάκι πάντα, της αστυνομίας και των ΜΑΤ, να ψάξω όλα τα Γιάννενα να παρκάρω, να τρέξω ξανά μόλις τελειώσει το γήπεδο να ξαναφέρω το αυτοκίνητό μου κοντά στο σπίτι μου, με την προυπόθεση φυσικά πάντα ότι θα ξαναβρώ θέση. Απίστευτο σκηνικό. Κι αυτό είναι το λιγότερο.
Φροντίζω σχεδόν πάντα να μην βρίσκομαι σπίτι μου κατά τη διάρκεια του γηπέδου, γιατί τρίζουν τα τζάμια του διαμερίσματός μου, κατεβάζω τα πατζούρια για να μη γίνομαι θέα στους φιλάθλους, ζω και κινούμαι στο σκοτάδι και φοράω απαραίτητα ωτοασπίδες. Δεν αντιμετωπίζεται ούτε στο ελάχιστο η ηχορύπανση, αλλά τα δοκίμασα όλα, μαξιλάρια στ' αυτιά, μεγάλη ένταση στην τηλεόραση, άλλαξα κουφώματα με τριπλά τζάμια, άκουσα δυνατή μουσική με ακουστικά με κίνδυνο να κουφαθώ. Τίποτε! Δε συζητάμε για επισκέπτες τέτοιες μέρες. Όλοι πλέον το ξέρουν και μας καλούν αυτοί στο σπίτι τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας όμως είναι η γιαγιά. Φροντίζουμε πάντα όταν έχει γήπεδο να της κάνουμε εισαγωγή στο νοσοσκομείο την προηγούμενη μέρα, γιατί μια φορά έπαθε καρδιακό επεισόδιο απ' αυτά που άκουγε από τις κερκίδες η γυναίκα. Το ασθενοφόρο όμως δεν μπορούσε να έρθει κάτω από το σπίτι μας, ήταν η ώρα που πλακωνόταν οι οπαδοί μεταξύ τους και τους κυνηγούσαν τα ΜΑΤ, εμείς δεν είχαμε αυτοκίνητο... Ευτυχώς δεν ήταν μεγάλο το έμφραγμα, την κρατήσαμε πέντε ωρίτσες στο σπίτι μέχρι να αποκατασταθεί και πάλι η ηρεμία στο κέντρο της πόλης και μετά ήρθε το ασθενοφόρο και τη μεταφέραμε.
Από τότε βάλαμε μυαλό. Δεν αφήνουμε τίποτε στην τύχη του. Κάναμε καλού-κακού και μια ασφάλεια πυρός μη γίνει τίποτε την ώρα του αγώνα και δεν μπορεί να έρθει κι η πυροσβεστική και όπου φύγει-φύγει.

Μια τέτοια μέρα ήταν πάλι, που περπατούσα στο δρόμο μακρυά πολύ από τη "γιορτή" για να ξεφύγω και ξαφνικά βλέπω τρεις περίεργους τύπους να προσπαθούν να κλέψουν ένα αυτοκίνητο. Χωρίς να σκεφτώ τίποτε εκείνη τη στιγμή, σηκώνω το τηλέφωνό μου και ειδοποιώ την αστυνομία.
 Δε χρειάζεται να αναφέρω τι έγινε. Μπορείτε να το φανταστείτε!
Απλά το θέμα είναι να μην τύχει να σε κλέψουν τη λάθος μέρα. Τη μέρα που αγωνίζεται η ομαδάρα μας στο κέντρο του "χρυσού τουριστικού προορισμού". Την έβαψες στην κυριολεξία.