Καμιά σαρανταριά μαντράχαλοι , άλλοι με μουστάκι, άλλοι με κοιλιές, άλλοι ξερακιανοί, άλλοι με φαλάκρες, άλλοι με μαλλιά, άλλοι με σταυρωμένα χέρια, αλλά όλοι με το ίδιο ύφος. Aυτό του δαρμένου και μαλωμένου παιδιού που αναγνωρίζει ότι έχει κάνει αταξία και του αξίζει να τιμωρηθεί.
Η «μαμά» καθόταν μπροστά τους στο τραπέζι, τους κοιτούσε στα μάτια και τους θύμιζε με στόμφο πόσο άχρηστοι και αναποτελεσματικοί είναι. Πόσο πολύ δεν ξέρουν και δεν έμαθαν ποτέ να συνεργάζονται. Πόσο αδαής και άσχετοι είναι. Πόσα λάθη τους έχουν συγχωρεθεί μέχρι τώρα και παρόλα αυτά, αυτοί το χαβά τους.
Συνέχισε λεγοντάς τους πόσες ευκαιρίες τους δόθηκαν στο παρελθόν κι αυτοί όχι μόνο δεν τις αναγνώρισαν ποτέ, δεν προβληματίστηκαν ποτέ, δεν συζήτησαν ποτέ, αλλά τα πέταξαν όλα στα σκουπίδια με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Τους είπε ακόμη ότι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και του ρόλου τους. Το μόνο που γνωρίζουν τελικά, το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι να κοροιδεύουν τους άλλους.
Κατέληξε λέγοντάς τους πόσο μικροί κι ασήμαντοι είναι χωρίς να αισθάνονται ίχνος ντροπής για την ανυπαρξία του έργου τους.
Αναγκάστηκε να τους δώσει μία τελευταία ευκαιρία, βλέπεις ακόμη το πόπολο τους θέλει, αλλά παράλληλα τους τόνισε με στόμφο ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουν και να ανταποκριθούν, έστω και την ύστατη στιγμή.
Κάποιοι προσπάθησαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Δεν τα κατάφεραν όμως και κατέβασαν το κεφάλι ντροπιασμένοι. Ήξεραν κατά βάθος ότι δεν είχαν καμιά δικαιολογία. Απλά αποδείχτηκαν ανάξιοι των προσδοκιών μας.
Η εικόνα τους με κυνηγάει σα στοιχειό. Τόση θλίψη...
Είμαι σίγουρη ότι μόλις τελείωσε η «κατσάδα» πήγαν και τα ήπιαν για να ξεχάσουν!
Ωχ, αδερφέ ΓΥΝΑΙΚΕΣ είπαν κι ήπιαν στην υγεία των κορόιδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου