Τώρα

Δεν θέλω να ελπίζω,

δεν θέλω να φροντίζω

το μέλλον στη ζωήν.

Το σήμερα προκρίνω,

το αύριο τ' αφήνω

στης τύχης την ροήν.

Το τ' ύστερα θα γένει

και τι με αναμένει

ποσώς δεν το φρονώ

ποτέ δεν τ' αναβάνω,

γιατί τον νουν μου χάνω

και ματαιοπονώ.

Ας γένει ό,τι θέλει,

τελείως δεν με μέλει

ας πέσει ο ουρανός.

Η γη μας ας βουλήσει

κι ο ήλιος ας σβήσει

κι ας μείνει σκοτεινός.

Εγώ ζητώ το τώρα,

και τούτη μον' την ώρα

οπόσο ημπορώ,

τον Βάκχον μου ρουφώντας,

πασχίζω να χαρώ.

                                               Αθανάσιος Χριστόπουλος

                                           Λυρικά 1811