Χθες το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχώς γυρνούσε στο μυαλό μου η πατρίδα. Η Ελλάδα μας!
Όχι, όχι δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου!
Η δοξασμένη αυτή χώρα, με το λαμπρό και ηρωικό της παρελθόν, το επαναστατικό της πνεύμα, με τον ήλιο, τη θάλασσα, τους greek lovers υπερχρεωμένη! Η δική μου πατρίδα! ΟΧΙ με τίποτε.
Άκουγα που την αποκαλούσαν οι παλιοί "Ψωροκώσταινα", αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τότε τι εννοούσαν. Ήταν η εποχή που πήγαινα στο σχολείο, διδασκόμουν ιστορία, πατριδογνωσία, έπαιρνα μέρος σε γιορτές, παρελάσεις, αισθανόμουν η μία και μοναδική, Η Ελληνίδα,η απόγονος μιας λαμπρής δυναστείας με συνέχεια.
Άκουγα τους πολιτικούς μας μέχρι τώρα και τους πίστευα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μου έλεγαν. Μπορείς να κάνεις τα πάντα μου υπόσχονταν. Με εξωθούσαν στην ευημερία, στην καλοπέραση, στη χαλαρότητα, στην ανεμελιά, στον ωχαδερφισμό.
Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ κανείς για δάνεια, για αβέβαιο παρόν και μέλλον, για υποδούλωση σε ενώσεις και χρηματοοικονομικούς κύκλους, για spreads, για μίζες, για επιτόκια, για Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για ΟΝΕ, για λιτότητα, για οικονομία, για φτώχια, ανεργία, εξαθλίωση, μέτρα, περικοπές.
Σαμποτάζ. Ναι κι όμως, σαμποτάζ. Κάποιοι θέλουν να μας τιμωρήσουν γιατί μας ζηλεύουν. Ζηλεύουν την τζιτζικίσια μας ζωή. Θέλουν να μας κάνουν με το ζόρι μέρμηγκες. Θέλουν να μας βουβάνουν, να μας πικράνουν, να μας ρίξουν στα μπουντρούμια, στη δουλειά, να μας στερήσουν το χαμόγελό μας, τον καφέ μας, τα ποτά, τα club, τα μπουζούκια, τις νωχελικές μας νύχτες και μέρες, τη greek salad μας, το τζατζίκι, το Ζορμπά.
Φυσικά, δεν εξηγείται διαφορετικά, αποκλείεται να είναι δικές μας οι αποφάσεις αυτές. Εμείς δεν είμαστε τέτοιος λαός.
Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Είχα πάρει την απόφασή μου. Έφτασα στη τράπεζα φρέσκια, χαμογελαστή κι αισιόδοξη.
Κατέθεσα δίχως δεύτερη σκέψη στο "Ταμείο στήριξης της ελληνικής οικονομίας" το cavalli μου, τη Luis Vuitton μου και το Cayeen μου.
Την πάτησαν για τα καλά οι Ευρωπαίοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου