Χιονίζει

Λατρεύω το χιόνι. Λειτουργεί ως κάθαρση για μένα.
Κοιτάζω μέσα από το παράθυρο μου τις νιφάδες να πέφτουν και αισθάνομαι να ρουφάω αχόρταγα την απόλυτη ομορφιά. Χοροπηδάω, βγαίνω έξω  να το αισθανθώ, να το πιάσω, να το γευτώ, να το ακούσω.
 Όταν χιονίζει η φύση γαληνεύει, ηρεμεί και μαζί της καταλιαγιάζουν και τα συναισθήματα. Είναι από τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που απλά ξυπνάς από τον βαθύ σου ύπνο, από το λήθαργο που έχεις κι εσύ είτε εν γνώση σου, είτε εν αγνοία σου πέσει κι αναλογίζεσαι.
Είναι από τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που αισθάνεσαι πλήρης με τα ελάχιστα.
Είναι η απόλυτη ομορφιά που σε συνεπαίρνει και δεν καλείσαι να την ξεπληρώσεις. Είναι κάτι που απλά υπάρχει, σου παρέχεται και δεν σου ζητάει ανταλλάγματα.
Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι δεν σε ενδιαφέρει, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι χάλια δρόμοι, το κυκλοφοριακό, το στρες, η δουλειά, η καθημερινότητα, το σήμερα, το αύριο.
Ζεις την απόλυτη ησυχία, το απόλυτο λευκό.
Τί έχουμε κάνει άραγε; Περιπλέξαμε το απλό. Διαλύσαμε τις ζωές μας. Ευνουχίσαμε τους εαυτούς μας. Κι όλα αυτά στο όνομα της δήθεν καλύτερης ποιότητας ζωής.
Κι όμως αν αναλογιστούμε, έστω και στιγμιαία οι ομορφότερες στιγμές στη ζωή μας δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με χρήματα.
Πώς καταντήσαμε έτσι αλήθεια; Φτάσαμε να σκάβουμε τον πάτο. Οικογένειες  βλέπουν όλοι μαζί το καυτό βίντεο της Τζούλια και ορέγονται και να το συζητούν, απλά όπως συζητούν τι φαγητό θα φάνε για μεσημεριανό . Άχρηστοι πολιτικοί χαλιναγωγούν τη ζωή και τη διάθεσή μας κι εμείς  τους υπηρετούμε και τους χειροκροτούμε. Μια οθόνη έγινε η πεμπτουσία της ψυχαγωγίας μας.
Γίναμε θιασιώτες της ζωής μας.
Φτάσαμε να επιδιδόμαστε σ' ένα καθημερινό και ανελέητο κυνήγι επιβίωσης και πλουτισμού, θεοποιήσαμε το εφήμερο και το ρηχό, κάνουμε συζητήσεις ανούσιες και ίδιες μεταξύ μας, ζούμε σε περιβάλλοντα γεμάτα φασαρία και αναρχία.
 Όχλος, αρένα. Ο ένας προσπαθεί να φτιάξει μεγαλύτερο σπίτι από τον άλλο, να πάρει καλύτερο αυτοκίνητο από τον άλλο, να φορέσει ακριβότερο ρούχο, να πιεί περισσότερα σφινάκια, να έχει περισσότερους δήθεν φίλους στο facebook...
Ξεχάσαμε τους εαυτούς μας. Ξεχάσαμε τα απλά συναισθήματα, τις όμορφες εικόνες, αδυνατούμε να διακρίνουμε και να απολαύσουμε το ουσιαστικό. Ξεχάσαμε να αντλούμε χαρά κι ευχαρίστηση από το ελάχιστο και το απλό.
Εγκλωβιστήκαμε σε απάνθρωπες και ψυχρές πόλεις με ελάχιστη έως ανύπαρκτη φύση και αισθητική.
Κλειστήκαμε στο αυγό μας. Σχεδόν ξεχάσαμε πως σπάει το τσόφλι...