Τεκμήριο στο κορμί μου

Προχθές το βράδυ ήμουν καλεσμένη σ΄ ένα "τραπέζι", σε κάποιο σπίτι. Αυτές οι σουαρέ είναι οι αγαπημένες μου όταν έχω τα κέφια μου. Δεν έχουν καμία σχέση με συνεύρεση σε μπαρ, κλαμπ, ή παντός είδους φαγάδικου.
 Δεν μπορείς με τίποτε να ξεχαστείς όταν και εάν το επιθυμήσεις, να αφαιρεθείς. Δεν υπάρχει δυνατή μουσική να καλύπτει στιγμές παύσης και αμηχανίας, ή να τσακωθείς χωρίς να γίνεις αντιληπτός από την υπόλοιπη παρέα, δεν υπάρχει άγνωστος κόσμος γύρω σου να ξεχαστείς, να τραβήξει την προσοχή σου, να τον σχολιάσεις ενδεχομένως.
Η συνεύρεση σε σπίτι είναι πιο οικογενειακή, πολλές φορές πιο ελεύθερη, πιο άμεση, εξατρτάται πάντα από τη σύνθεση των συνδαιτυμόνων.
Η συζήτηση εκείνο το βράδυ είχε λίγο απ' όλα. Άρχισε φυσικά με τι άλλο; Κρίση. Οικονομική. Τον τελευταίο καιρό είναι το πιο in θέμα.
Έπεσαν στο τραπέζι εικασίες για πτώχευση, φορολογικά μέτρα, οικονομικά μέτρα, στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα κι από εκεί φτάσαμε στο μεταναστευτικό, είχαν πάει βλέπετε και οι Έλληνες ως μετανάστες κάποτε στη Γερμανία κι έτσι προέκυψε το θέμα κι άλλα πολλά που μονοπωλούν την επικαιρότητα αυτό τον καιρό.
Κάποιο είπαν την άποψή τους, κάποιοι απλά άκουγαν, άλλοι μιλούσαν με ανακρίβειες, άλλοι μεροληπτικά, άλλοι με στοιχεία. Μέχρι εκεί θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπήρχε μια λογική ροή στη συζήτηση. Σα να βλέπεις ειδήσεις στο Mega ή στον Αντ1.

Τώρα πως άλλαξε το κανάλι και πήγε η συζήτηση στο δελτίο ειδήσεων του Star δε θυμάμαι.
Κατάλαβα όμως ότι κάποια στιγμή η συζήτηση άναψε. Γέμισε ζωηράδα κι ενδιαφέρον, λάμψη στα μάτια.
Έπεσαν στο τραπέζι προτάσεις, σκέψεις, απόψεις. Ξεδιπλώθηκαν γνώσεις, τιμές, τηλέφωνα.
Όλοι μιλούσαν για μπότοξ και υαλουρoνικά. Οι πάντες γνώριζαν τα πάντα. Ποιος έχει κάνει, πόσο στοίχισε, ποιος είναι ο καλύτερος γιατρός, σε ποια ηλικία πρέπει ν' αρχίσει κανείς, γιατί καταφεύγει κάποιος σ' αυτή τη λύση, κλπ.
Κανέναν δεν ενδιέφερε πια η τιμή της βενζίνης, η αύξηση του ΦΠΑ, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, οι περικοπές.
Ξεχάστηκε η οικονομική κρίση ως διά μαγείας και τη θέση της πήρε μία μεγαλύτερη κρίση.
 Η ηλικιακή.
Η κρίση άρχισε να χοντραίνει περισσότερο, όταν κάποια στην παρέα, έριξε στο τραπέζι ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Μίλησε για πιο σκληροπυρηνικά πράγματα. Για θέματα που μέχρι χθες ήταν ταμπού. Έπιασε νυστέρι η γυναίκα, όχι αστεία.
Πλαστική χειρουργική! Μαγική κουβέντα. Αμφιλεγόμενη. Η αντιπαράθεση άρχισε. Το χρειαζόταν ή όχι και σε ποια σημεία; Αν το αποφάσιζε και δεν πετύχαινε τι θα γινόταν;
O my gad! Ούτε να περάσει από τη ρυτίδα της αυτή η σκέψη.
Απίστευτοι! Βαθιοί προβληματισμοί!
Δε βαριέσαι τα χρήματα υπήρχαν για μια τέτοια θυσία.
Το θέμα ήταν να βρισκόταν ο καλύτερος για να τα πάρει.
Τι αξία έχουν άλλωστε τα λεφτά αδερφέ, αν μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις έστω και για λίγο την κρίση σου; Αν έστω και για έξι μήνες, ένα χρόνο μπορείς να ξαναμπείς στο παιχνίδι και να αυξήσεις τις μετοχές σου;
Τι αξία μπορεί να έχουν τα λεφτά αν δεν μπορείς να αξιολογήσεις ποιες είναι οι πραγματικές σου ανάγκες για να τα διαθέσεις;
Τι αξία μπορεί να έχουν τα λεφτά άμα δεν τα δώσεις μαύρα;
Αλήθεια η αισθητική και επανορθωτική χειρουργική αποτελεί τεκμήριο;
 Να θυμηθώ να ρωτήσω στο λογιστή μου.