Γιάννενα! Η πόλη των καφέ και των αυτοκινήτων

Πριν από λίγες ημέρες αποφάσισα να φύγω από την πόλη μας. Σκέφτηκα ότι με την ευκαιρία των διακοπών του Πάσχα θα έρθουν αμέτρητοι τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, να δούνε και να θαυμάσουν τα αμέτρητα, τα καινοτόμα, τα θαυμαστά έργα, τις ναυ-αρχίδες του καπετάν-Γκόντα και του πληρώματός του κι ότι εμένα δε με παίρνει να καθήσω στην πόλη των έργων.





Τόσα χρόνια μοχθεί ο άνθρωπος να μαζέψει όλους τους τουρίστες της επικράτειας και όχι μόνο και να τους καθήσει στα έτοιμα τραπεζοκαθίσματά μας. Σε κάθε λόγο του, σε κάθε αναφορά του μ' αυτούς έχει να κάνει. Ψυχωτικός. Η μόνη λέξη που του έχει κολλήσει στο στόμα είναι τουρίστας, τουρισμός, τουριστικός προορισμός. Όλες με την ίδια ρίζα. Κολλημένο το άτομο...
 Πες πες με έπεισε κι εμένα ο αρχηγός να τη δω κι εγώ τουρίστας. Έτσι, όταν βρίσκω την ευκαιρία την κάνω από το χρυσό προορισμό και ψάχνω άλλους χρυσότερους.
Υστερία με έπιασε αυτή τη φορά. Δεν πήγα και πολύ μακριά. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη έφτασα, αλλά έκανα το τραγικό λάθος να περπατήσω το αναμορφωμένο κομμάτι της παραλίας με τα θεματικά πάρκα. Ακόμη κι ο Παπαγεωργόπουλος κάτι έκανε! Κόντεψα να τρελαθώ, δεν το πίστευα. Κατά μήκος της παραλίας υπήρχε αντικαδρασμικός ξύλινος διάδρομος για τους ανθρώπους που τρέχουν, σωστά σχεδισμένος ποδηλατόδρομος, θεματικά πάρκα, ειδικός χώρος προστατευμένος για σκυλιά, "πάρκο σκύλων" όπως ονομάζεται, γήπεδα τένις, μπάσκετ, πίστες για σκέιτμπορντ, τουαλέτες και το πιο φοβερό απ' όλα, πουθενά καφετέρια και μπαράκι! Απίστευτο! 

Κάθησα σ' ένα ολοκαίνουριο παγκάκι και έκλαψα. Σκέφτηκα όσα τραγικά συμβαίνουν στα Γιάννενα, στη δική μου πόλη. Στη δική μου παραλίμνια περιοχή. 
Έκλαψα πικρά, πολύ πικρά ...