Στα όρια της βουλιμίας

Δε θα με φέρει εμένα ο Παπακωνσταντίνου και η ουρά του στα όρια της παχυσαρκίας. Φτάνει που με έχει φέρει στα όρια της φτώχιας.

Σχοινοβατώ πλέον στα όρια της βουλιμίας. Το παραδέχομαι. Έκοψα την αγορά, τους καφέδες, τα μπαράκια, τι μου απέμεινε; Να βλέπω τηλεόραση μανιωδώς. Παρακολουθώ όλες τις ειδήσεις, έχοντας συνεχώς την ελπίδα ότι κάποιος κυβερνητικός παπάρας θα βγει στο γυαλί και θα μου πει ότι τελικά έφυγε η τρόικα και βγήκαμε από την κρίση, γιατί επιτέλους βρήκαμε εκείνα τα «λεφτά που υπήρχαν». Ότι κάπου ήταν κρυμμένα και ο Πάγκαλος τα ανακάλυψε τη στιγμή που έψαχνε κάτι να φάει.
Ζω μόνιμα σε κατάσταση θρίλερ. Νιώθω σαν πρωταγωνίστρια ενός ψυχολογικού δράματος.
Βγαίνει ο Γιώργος στην τηλεόραση, τρέχω στη κουζίνα. Ψάχνω να βρω ότι τρώγεται. Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι κάτι καλό θα πει, αλλά καλού κακού παίρνω και τη σακούλα με τα σοκολατάκια μαζί μου. Πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση η σοκολάτα. Αρχίζει να λέει, να λέει… Η κατάληξη; Να κάνουμε κι άλλες θυσίες. Αναλαμβάνει λέει την ευθύνη, αλλά φάτε παράλληλα κι άλλες μειώσεις, τρώω κι εγώ, τελειώνουν τα σοκολατάκια.

Γυρίζω κανάλι, βλέπω τον Παπακωνσταντίνου. Φουντώνει πάλι η ελπίδα.
"Δεν ξέραμε, λέει, μέχρι σήμερα τι γινόταν στο δημόσιο, δεν είχαμε σαφή εικόνα". Φουντώνω. Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι, με δουλεύουν, πρέπει να φάω δεν αντέχω τόση μπουρδολογία. Ευτυχώς έχω πάρει δίπλα μου τα πατατάκια, το μπιφτέκι που ξέμεινε από το μεσημέρι, τις υπόλοιπες φακές από χθες, το κομμάτι τη μπατσάρα που μου χάρισε η γειτόνισσα.

Εκεί που αποφασίζω να κλείσω επιτέλους την τηλεόραση, γιατί τα νεύρα μου έχουνε γίνει κρόσσια και μου έχουν τελειώσει κι όλες οι προμήθειες (πού λεφτά για το σούπερ-μάρκετ), βλέπω ξαφνικά μπροστά μου εκείνο το Δασκαλόπουλο, εκείνον ντε τον πρόεδρο του ΣΕΒ και ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ μας. Αρχίζει να λέει τι πρέπει να γίνει στις ΔΕΚΟ, για τους μισθούς, τις συντάξεις… Αυτό δεν μπορώ να "το φάω" με τίποτα. Ουρλιάζω, τρέχω στο ψυγείο και τρώω ότι ληγμένο βρω μέσα. Όχι δεν αντέχω άλλες ειδήσεις. Σε λίγο δε θα με χωράει τίποτα. Λεφτά για καινούρια ρούχα δεν υπάρχουν. Αποφασίζω να κόψω τις ειδήσεις και μαζί και το φαγητό. Τέλος.

Ψάχνω όλα τα κανάλια να βρω κάτι πιο light και πέφτω πάνω σ’ όλα αυτά τα reality που όλοι μαγειρεύουν πανικόβλητοι, ότι μπορείς να φανταστείς. Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι, συνωμοτούν όλοι εναντίον μου. Τρελαίνομαι. Ιδρώνω. Ουρλιάζω. Ξεπερνάω τα όριά μου.

Ευτυχώς μας έχουν περισσέψει κάτι κροκέτες από το σκύλο…