Επιτέλους βρήκα το αντικαταθλιπτικό μου! Ακούει στο όνομα «Πειρασμός». Τούρκικη ligth καρακατινέ σειρά στον Αντένα καθημερινά 6-8. Χορταστικά πράγματα. Τα οφέλη πάρα πολλά.
Το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι ότι με εγκατέλειψε η μιζέρια οικονομική και συναισθηματική, το αίσθημα τρομοκρατίας και ο φόβος που μου δημιουργούν οι ειδήσεις και η τσέπη μου.
Ζω καθημερινά από την κουζίνα μου τη ζωή μιας πλούσιας τούρκικης οικογένειες που η μόνη κρίση που βιώνει είναι συναισθηματική. Παρήγορο γιατί τελικά όπως μου έλεγαν και κάτι φτωχοί συγγενείς μου τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.
Θαυμάζω τα ωραία ντυσίματα, τα πλούσια αυτοκίνητα-χωρίς να αναφέρεται κανείς στα τέλη-τη χλιδή στο σπίτι με ΔΕΗ και χωρίς τέλος ακινήτου, ζηλεύω το υπηρετικό προσωπικό έτοιμο να εξυπηρετήσει τους αφέντες ακόμη και τα βαθιά μεσάνυχτα, σοφέρ, τρεις μαγείρισσες, κηπουρός και άλλη μία ξεχωριστή υπηρέτρια για την πεθερά-πέντε θέσεις εργασίας-να μην υπολογίσουμε και τη νταντά-μαντάμ με γαλλικά και πιάνο, άρα έξι θέσεις εργασίας, συν τζάμπα φαγητό και ύπνο.
Εκεί λίγο θυμώνω γιατί κι εγώ κάνω τα ίδια αλλά αυτοί και πληρώνονται, αλλά και ζουν και καλύτερα από εμένα.
Ευτυχώς μόλις στρώνεται η τραπεζαρία και είμαι έτοιμη να φουντώσω αρχίζουν τα κοιτάγματα, οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες και ισορροπώ. Όλα κι όλα, άφθονο φαγητό μπορεί να μην έχουμε, κόπηκε βλέπετε το πολύ Super κι αυτό τα απολύτως απαραίτητα, αλλά τα άλλα δεν τα έχουμε. Το μόνο θέμα που συζητάμε στο τραπέζι μας, είναι πόσα χρήματα μας έμειναν για να σπρώξουμε το μήνα, να «διαφωνήσουμε» με τα παιδιά για καμιά "υπερβολική" τους απαίτηση, για την καινούρια φορολογία που μας ήρθε, τέτοια απλά πράγματα. Ερωτικά κοντραρίσματα ή βλεφαριάσματα; Ποτέ. Αυτό είναι από τα πολύ κομμένα. Που τέτοιες πολυτελείς σκέψεις σήμερα!
Κόσμημα θέλει η πεθερά με τα εκατόν είκοσι μπότοξ και ιαλουρανικά;
Παίρνει την κάρτα του γαμπρού και το παραγγέλνει.
Αυτοκίνητο η κόρη μόλις κλείνει τα δεκαοχτώ;
Αμέσως κορδέλα και στον κήπο την ίδια μέρα.
Ψώνια; Όσα τραβάει η ψυχή σου. Ταξίδια; Χωρίς δεύτερη σκέψη, Παρίσι, Ν. Υόρκη, χιονοδρομικά, τα πάντα όλα.
Οι γυναίκες μονίμως πολύ κουρασμένες από την περιποίηση. Μέσα στο σπίτι, πάντα ανεπάγγελτες με μόνιμη απασχόληση να αλλάζουν ρούχα και πιτζάμες είκοσι φορές τη μέρα.
Για το μόνο λόγο που δε τις ζηλεύω είναι που προχωρούν με το τακούνι και τους χώνετε στα χαλιά, ακόμη κι η παντόφλα έχει τακούνι όπως και να το κάνεις σε κουράζει.
Ευτυχώς εμείς αυτό δεν το ’χουμε, μέσα στο σπίτι μόνο με ίσια παντόφλα, όταν φυσικά προλαβαίνουμε να τη φορέσουμε.
Για να ξεκουραστούν από την ξεκούραση παίρνουν το αυτοκίνητο ή ταξί, εξαρτάται και πηγαίνουν να φάνε κάτι. Μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι, τρώνε. Συζητάνε δε κάτι απίστευτα light θέματα που τους βασανίζουν, που εκεί πραγματικά μου έρχεται να φάω τα ρούχα μου από ζήλια.
Τι σαν εμένα και τις φίλες μου που μας έχουν φάει οι βαριές συζητήσεις τύπου survivor;
Τι να σας πω. Αισθάνομαι καθημερινά 6-8 να μου φεύγει το ψυχοπλάκωμα, ο φόβος κι η προσμονή για το χειρότερο. Τρώω, ντύνομαι, ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγαπιέμαι, χαίρομαι, βγαίνω έξω κι όλα αυτά τζάμπα.
Δύο χρόνια στο Νηπιαγωγείο, έξι στο Δημοτικό, τρία στο Γυμνάσιο και τρία στο Λύκειο προπαγάνδας για τους κακούς Τούρκους εξαλείφθηκαν από το μυαλό μου μετά από τα τρία πρώτα επεισόδια.
Μια χαρά. Ανέξοδη ψυχοθεραπεία για να μη συνυπολογίσω και το γεγονός ότι μαθαίνω και Τούρκικα δωρεάν!!!
Iyi geceler
Το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι ότι με εγκατέλειψε η μιζέρια οικονομική και συναισθηματική, το αίσθημα τρομοκρατίας και ο φόβος που μου δημιουργούν οι ειδήσεις και η τσέπη μου.
Ζω καθημερινά από την κουζίνα μου τη ζωή μιας πλούσιας τούρκικης οικογένειες που η μόνη κρίση που βιώνει είναι συναισθηματική. Παρήγορο γιατί τελικά όπως μου έλεγαν και κάτι φτωχοί συγγενείς μου τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.
Θαυμάζω τα ωραία ντυσίματα, τα πλούσια αυτοκίνητα-χωρίς να αναφέρεται κανείς στα τέλη-τη χλιδή στο σπίτι με ΔΕΗ και χωρίς τέλος ακινήτου, ζηλεύω το υπηρετικό προσωπικό έτοιμο να εξυπηρετήσει τους αφέντες ακόμη και τα βαθιά μεσάνυχτα, σοφέρ, τρεις μαγείρισσες, κηπουρός και άλλη μία ξεχωριστή υπηρέτρια για την πεθερά-πέντε θέσεις εργασίας-να μην υπολογίσουμε και τη νταντά-μαντάμ με γαλλικά και πιάνο, άρα έξι θέσεις εργασίας, συν τζάμπα φαγητό και ύπνο.
Εκεί λίγο θυμώνω γιατί κι εγώ κάνω τα ίδια αλλά αυτοί και πληρώνονται, αλλά και ζουν και καλύτερα από εμένα.
Ευτυχώς μόλις στρώνεται η τραπεζαρία και είμαι έτοιμη να φουντώσω αρχίζουν τα κοιτάγματα, οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες και ισορροπώ. Όλα κι όλα, άφθονο φαγητό μπορεί να μην έχουμε, κόπηκε βλέπετε το πολύ Super κι αυτό τα απολύτως απαραίτητα, αλλά τα άλλα δεν τα έχουμε. Το μόνο θέμα που συζητάμε στο τραπέζι μας, είναι πόσα χρήματα μας έμειναν για να σπρώξουμε το μήνα, να «διαφωνήσουμε» με τα παιδιά για καμιά "υπερβολική" τους απαίτηση, για την καινούρια φορολογία που μας ήρθε, τέτοια απλά πράγματα. Ερωτικά κοντραρίσματα ή βλεφαριάσματα; Ποτέ. Αυτό είναι από τα πολύ κομμένα. Που τέτοιες πολυτελείς σκέψεις σήμερα!
Κόσμημα θέλει η πεθερά με τα εκατόν είκοσι μπότοξ και ιαλουρανικά;
Παίρνει την κάρτα του γαμπρού και το παραγγέλνει.
Αυτοκίνητο η κόρη μόλις κλείνει τα δεκαοχτώ;
Αμέσως κορδέλα και στον κήπο την ίδια μέρα.
Ψώνια; Όσα τραβάει η ψυχή σου. Ταξίδια; Χωρίς δεύτερη σκέψη, Παρίσι, Ν. Υόρκη, χιονοδρομικά, τα πάντα όλα.
Οι γυναίκες μονίμως πολύ κουρασμένες από την περιποίηση. Μέσα στο σπίτι, πάντα ανεπάγγελτες με μόνιμη απασχόληση να αλλάζουν ρούχα και πιτζάμες είκοσι φορές τη μέρα.
Για το μόνο λόγο που δε τις ζηλεύω είναι που προχωρούν με το τακούνι και τους χώνετε στα χαλιά, ακόμη κι η παντόφλα έχει τακούνι όπως και να το κάνεις σε κουράζει.
Ευτυχώς εμείς αυτό δεν το ’χουμε, μέσα στο σπίτι μόνο με ίσια παντόφλα, όταν φυσικά προλαβαίνουμε να τη φορέσουμε.
Για να ξεκουραστούν από την ξεκούραση παίρνουν το αυτοκίνητο ή ταξί, εξαρτάται και πηγαίνουν να φάνε κάτι. Μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι, τρώνε. Συζητάνε δε κάτι απίστευτα light θέματα που τους βασανίζουν, που εκεί πραγματικά μου έρχεται να φάω τα ρούχα μου από ζήλια.
Τι σαν εμένα και τις φίλες μου που μας έχουν φάει οι βαριές συζητήσεις τύπου survivor;
Τι να σας πω. Αισθάνομαι καθημερινά 6-8 να μου φεύγει το ψυχοπλάκωμα, ο φόβος κι η προσμονή για το χειρότερο. Τρώω, ντύνομαι, ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγαπιέμαι, χαίρομαι, βγαίνω έξω κι όλα αυτά τζάμπα.
Δύο χρόνια στο Νηπιαγωγείο, έξι στο Δημοτικό, τρία στο Γυμνάσιο και τρία στο Λύκειο προπαγάνδας για τους κακούς Τούρκους εξαλείφθηκαν από το μυαλό μου μετά από τα τρία πρώτα επεισόδια.
Μια χαρά. Ανέξοδη ψυχοθεραπεία για να μη συνυπολογίσω και το γεγονός ότι μαθαίνω και Τούρκικα δωρεάν!!!
Iyi geceler
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου