Τα παιδιά μιας ανύπαρκτης σήμανσης

Διαβάζω ότι ο κ. Τσουμάνης, υπεύθυνος του τομέα Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Ιωαννιτών, δήλωσε πως θα επανεξεταστούν τα κριτήρια των δικαιούχων, ώστε το φαγητό να πηγαίνει σε εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ο επαναπροσδιορισμός, ακόμη και στην κοινωνική πολιτική σε τομείς που νοσούν πρέπει να γίνεται με αυστηρά και αντικειμενικά κριτήρια και κατά τη γνώμη μου πρέπει να το απαιτούν πρώτα οι ίδιες οι ευαίσθητα κοινωνικές ομάδες που τους αφορούν και άμεσα.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο ένα μέτρο που νομίζω ότι καλό θα ήταν να επανεξεταστεί, είναι αυτό των χώρων στάθμευσης των ΑΜΕΑ, τόσο σε επίπεδο δικαιούχων, όσο και σε επίπεδο σήμανσης.

Έχει πέσει στην αντίληψή μου, ότι στην οδό Δεξαμενής, ο αριθμός στάθμευσης του αναπηρικού αυτοκινήτου δεν υπάρχει στην πινακίδα με αποτέλεσμα να παρκάρει όποιος προλάβει από τη γειτονιά. Υπάρχει ένα είδος σιωπηρής συμφωνίας.

Κάποιος άλλος στη Σπ. Λάμπρου αποφάσισε να βάλει στον κορμό του δέντρου έξω από το σπίτι του ένα αναπηρικό σήμα με τον αριθμό του αυτοκινήτου του.

Μόνο το δικό του αυτοκίνητο δεν είναι παρκαρισμένο!

Άλλος δικαιούχος βάζει την πινακίδα πάνω στον τοίχο του σπιτιού του!

Αλλά εκεί που ξετυλίγεται όλο το μεγαλείο της κοινωνικής πολιτικής που ασκείται στην πόλη μας, σε ότι αφορά το παρκινγκ των ΑμεΑ, είναι έξω από το ειδικό σχολείο στην Πλατεία Ομήρου. Δεν περίσσεψε ούτε μία πινακίδα κοινωνικής ευαισθητοποίησης απαγόρευσης παρκινγκ για να βάλουν στο χώρο που εκπαιδεύονται καθημερινά παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Και καλά μπορεί οι πινακίδες που σε άλλους δρόμους γέμισαν την πόλη μας να μην έφτασαν.

Δεν περίσσεψε ούτε καν λίγο χρώμα να βάψουν την άσφαλτο έξω από το σχολείο;