Η Λίμνη των ξωτικών

Αγαπητοί κ. Υπεύθυνοι του Δήμου και της "Λίμνης των Ξωτικών" σας εύχομαι του χρόνου τα Χριστούγεννα να διώξετε αυτά τα απαίσια ξωτικά που ήρθαν φέτος στα Λιθαρίτσια και να φέρετε τα καλά, εκείνα που εργάζονται όλο το χρόνο για να είναι έτοιμα τα Χριστούγεννα.
Κι επειδή το πνεύμα των Χριστουγέννων ήρθε και με άγγιξε και μου έδωσε όλη την καλοσύνη που του περίσσεψε, ένιωσα κι εγώ την ανάγκη να σας τη μεταφέρω, μήπως και δούμε κάποτε σ' αυτήν την πόλη Καλά Χριστούγεννα.

Έκανα μια πολύ μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και είπα να σας δείξω πως τα 300.000 Ευρώ που ξόδεψε, θεωρητικά πάντα ο Δήμος Τρικαίων, μπόρεσαν και αξιοποιήθηκαν προς όφελος των δημοτών του, των παραγωγικών φορέων και της προβολής του Δήμου. 

Κι επειδή οι άνθρωποι άρχισαν από το καλοκαίρι να το σχεδιάζουν και να το οργανώνουν δεν ντράπηκαν να κάνουν και μία παρουσίαση στα ΜΜΕ της πόλης τους.

Σκέφτηκαν επίσης ότι αφού είχαν κάτι να παρουσιάσουν καλό θα ήταν να το προβάλουν και μέσα από κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας.

Δε χρειάστηκε να πληρώσει η Περιφέρειά τους 18.643 ευρώ στην ΕΤ3 για την  τουριστική προβολή της περιοχής τους ενόψει της εορταστικής περιόδου Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, όπως αποφάσισε η δική μας Περιφέρεια.

Σίγουρα πλήρωσε πολύ λιγότερα στην εκπομπή ¨Κυριακή στο χωριό" που παρουσιάστηκε μάλιστα ανήμερα Χριστούγεννα στους δέκτες μας. 

Κι επειδή είμαι γεμάτη καλοσύνη από το "Πνεύμα των Χριστουγέννων" θα σας συμβούλευα αγαπητοί μου φίλοι του Δημαρχείου ν' αρχίσετε από τώρα να διαλέγετε και να οργανώνετε τα εργατικά ξωτικά, αν υπάρχουν εκεί στο χώρο, γιατί έχω την εντύπωση ότι έχουμε γεμίσει Καλικάντζαρους.  

ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ- ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ - ΠΟΙΟΤΙΚΑ, ΓΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑ - ΟΝΕΙΡΑ - ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Κράτος πρόνοιας

Είμαι πάρα πολύ θυμωμένη όλο αυτό το διάστημα. Είμαι θυμωμένη με το κράτος και τις δομές μας. Είμαι θυμωμένη με την τοπική αυτοδιοίκηση. Είμαι γενικώς απίστευτα θυμωμένη με την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά, με την κατήφεια που έχω εγώ αλλά κι όλοι γύρω μου, με το ανασφαλές και φοβικό περιβάλλον που έχουν ντύσει τις ζωές μας και τις ψυχές μας, με το μούδιασμα και την αδράνεια μας, αλλά κυρίως είμαι θυμωμένη λόγω των ημερών για τα συναισθήματα ενοχής που μου έχουνε φορέσει και με βομβαρδίζουν καθημερινά.


Διαφημίσεις, έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος, αφίσες γύρω μου, εκδηλώσεις, κουτιά στο σούπερ μάρκετ, παντού όπου και να γυρίσω όλα γύρω μου με γεμίζουν ενοχές. Έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει, μου το επιβάλλουν εμμέσως και αμέσως ότι πρέπει να βοηθήσω το συνάνθρωπό μου. Πρέπει να δώσω και το υστέρημά μου πια στο διπλανό μου γιατί ναι, είμαι ένοχη.

Είμαι ένοχη που εγώ έχω ακόμη να φάω, που εγώ έχω ακόμη δουλειά , που εγώ ακόμη μπορώ και ζεσταίνομαι στο σπίτι μου, που εγώ ακόμη έχω την υγεία μου, που μπορώ να φάω με τους συγγενείς και φίλους μου στο λιτό γιορτινό μου τραπέζι, που εγώ τολμώ να ρωτήσω ακόμη τα παιδιά μου τι δώρο θέλουν να τους φέρει ο Άγιος-Βασίλης.

Με γεμίζουν ενοχές γιατί εγώ ακόμη μπορώ, έστω και με οικονομία να πάρω το περιττό για τα παιδιά μου, ίσως και για τον εαυτό μου, με γεμίζουν ενοχές γιατί εγώ ακόμη μπορώ να αντλήσω χαρά από το περιττό. Προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν δικαιούμαι καμία χαρά γιατί όλοι οι άλλοι γύρω μου υποφέρουν. Εμένα με ρώτησαν πως τα βγάζω πέρα καθημερινά;

Δε φτάνει που διέλυσαν όλη τη χώρα οι κατά καιρούς σωτήρες, δε φτάνει που έφαγαν κι έσκασαν όλα αυτά τα χρόνια, ο καθ’ ένας ανάλογα με το κουτάλι που κρατούσε, έρχονται τώρα να ζητήσουν από εμένα να αισθανθώ και ένοχη για την πρόνοια των αναξιοπαθούντων ομάδων, πολλαπλάσιων σήμερα, που αυτοί όχι μόνο δημιούργησαν, αλλά και τόσα χρόνια ποτέ τους δεν φρόντισαν, ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν, ποτέ τους δεν οργάνωσαν και ποτέ τους δε χρηματοδότησαν επαρκώς, παρόλο που εγώ τους χρηματοδοτούσα.

Μας έχουν πετάξει μια χαρά και αυτό το μπαλάκι της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο κι εμείς το έχουμε αρπάξει στον αέρα. Μας έχουν γεμίσει τύψεις κι ενοχές και μας έχουν καταστήσει υπεύθυνους για τη δυστυχία του διπλανού μας , χωρίς να ντρέπονται καθόλου, χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη αυτοί που οδήγησαν το συνάνθρωπο σ’ αυτή τη θέση. Δεν ντρέπονται καθόλου που εκλιπαρούν για την ανθρωπιά και τον εθελοντισμό των άλλων ανθρώπων, που δηλώνουν για ακόμη μια φορά αναρμόδιοι και αναποτελεσματικοί.

Κι εμείς αντί να τους ρίξουμε στον καιάδα αυτής της κοινωνίας, αντί να απαιτήσουμε να δώσουν αυτοί πρώτοι όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία στις δομές πρόνοιας και στους φτωχούς και απόκληρους της κοινωνίας που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν και δημιουργούν, αντί να απαιτήσουμε επαρκή πρόνοια από αυτό το κράτος που πληρώνουμε, κάνουμε τρόφιμο, ρουχισμό, τραπεζική κατάθεση, οβολό την ενοχή μας και την προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας.

Μεγάλη Γιορτή Ανακύκλωσης

Πριν από ένα μήνα τα παιδιά στην πόλη μας ανακύκλωναν κάπως έτσι, κοιτώντας δηλαδή από περιέργεια και μόνο και με τα χέρια στις τσέπες τα δύο "υψηλής τεχνολογίας μηχανήματα  ανακύκλωσης" που κληροδοτήσαμε από τον πρώην Δήμαρχο κ. Γκόντα και την παράταξή του. Το ένα  λέγεται "Ζαγόρι" και το άλλο "ΙΚΕΑ". Η νέα δημοτική αρχή στα πλαίσια του ανοίγματος του επτασφράγιστου φακέλου του Περιβάλλοντος, τα μετέφερε σε δύο νέα σημεία, στη Γαριβάλδη και απέναντι από την πλατεία Πύρρου, για να εξυπηρετήσει καλύτερα την πόλη των 150.000 κατοίκων που θέλουν και μπορούν να ανακυκλώνουν.

Οι μαθητές όμως αυτής της πόλης εδώ και ένα μήνα ανακάλυψαν τα δύο αυτά σημεία, στα πλαίσια του "Κρυμμένου Θησαυρού" με τίτλο "Μεγάλες Γιορτές της Ανακύκλωσης σε όλη την Ελλάδα",  αλλά και για την πόλη μας, που διοργάνωσε η Α.Ε. (αυτό δεν ξέρω αν σημαίνει Ανώνυμη Εταιρεία ή Αυτού Εξοχότητα) Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κος Κάρολος Παπούλιας σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Από εκείνη λοιπόν τη μέρα που άρχισε το παιχνίδι και λήγει ευτυχώς αύριο, οι μαθητές της πόλης μας ανακυκλώνουν πανικόβλητοι νύχτα μέρα χρησιμοποιώντας ποδήλατα, πατίνια, λεωφορεία, ναυλώνουν τους γονείς τους με τα αυτοκίνητά τους, για να μπορέσουν να φτάσουν τα "υψηλής τεχνολογίας μηχανήματα  ανακύκλωσης" (έτσι αναφέρονται στο φυλλάδιο του Δήμου) και μάλιστα πολλές φορές πρέπει να πάνε και δύο και τρεις φορές την ίδια μέρα γιατί τα υπερσύγχρονα αυτά μηχανήματα στουμπώνουν από τις συσκευασίες και δεν εκτυπώνεται το κουπόνι του Μεγάλου αυτού Διαγωνισμού. 

Τα δώρα για το τμήμα του σχολείου που θα μαζέψει τα περισσότερα κουπόνια είναι ένα ποδήλατο για κάθε μαθητή, το δεύτερο έπαθλο είναι ένα Mp3 player για κάθε μαθητή και το τρίτο ένα Mp4 player.
Αύριο τα παιδιά θα καταθέσουν τα κουπόνια τους στο Δημαρχείο της πόλης μας και τη Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου, θα γίνει η ανακήρυξη των τμημάτων που θα κερδίσουν.
Απορώ όμως γιατί δεν έβαζαν στο παιχνίδι του διαγωνισμού και τα "υψηλής τεχνολογίας μηχανήματα  ανακύκλωσης" του ΑΒ Βασιλόπουλου για να μην τρέχουμε από την Ανατολή στην Πλατεία και από το Πέραμα στη Γαριβάλδη;

Από το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου δε νομίζω να ξαναδείτε μαθητή μπροστά από αυτά τα μηχανήματα με τόση ταλαιπωρία που τράβηξαν.
Εύχομαι να βγω ψεύτρα.

Μάθε Ρηνούλα γράμματα

Χθες καθώς προχωρούσα στο δρόμο άκουσα τον παππού που έσερνε πίσω μου το καρότσι με την εγγονούλα του να της λέει όλο γλύκα και τρυφερότητα: «Τώρα θα πάμε στο σπίτι να φάμε όλο το φαγητό μας, να μεγαλώσει η Ειρηνούλα μου, να πάει στο σχολείο, να της πάρει ο παππούς μια μεγάλη τσάντα για να μάθει πολλά γράμματα».

Ο παππούς εκεί δυστυχώς σταμάτησε, γιατί ήμουν περίεργη να ακούσω τι θα έλεγε στη συνέχεια, ενώ εγώ αυθόρμητα συνέχισα τη σκέψη του, ευτυχώς όχι φωναχτά: «να τελειώσει το Δημοτικό, να πάει στο Γυμνάσιο, να τελειώσει τα φροντιστήρια και το Λύκειο, να περάσει στο Πανεπιστήμιο, να πάει στο εξωτερικό, να κάνει μεταπτυχιακό, άντε και κανένα διδακτορικό, ενδιάμεσα να πάρει τα πτυχία από δύο ξένες γλώσσες, να μείνει άνεργη τουλάχιστον μια πενταετία, να βρει δουλειά τετράωρη σε καμιά πολυεθνική με μέσον ή να δουλέψει σε κάποιο καφέ σούπερ μάρκετ ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να ανοίξει μια δική της δουλειά για να πληρώνει τέλος επιτηδεύματος, να έρθει η Τρόικα να της βάλουν τα χαράτσια, να ψάχνει να βρει τα χρήματα για να ξεπληρώσει τα δάνεια των προγόνων της που τη βαραίνουν από τη μέρα που γεννήθηκε, να, να, να»

Η σκέψη μου δεν κρατιόταν με τίποτε. Έφτασα να σκέφτομαι αυτούς που μας κατάντησαν έτσι και ότι αυτό το διάστημα έχει αρχίσει η εκλογολογία στην πόλη μας και όχι μόνο. Κάθε μέρα ακούμε προτάσεις ανανέωσης, ποιος κλείδωσε, ποιος ξεκλείδωσε, ποιος κλειδαμπάρωσε, ακούμε και διαβάζουμε για πολλά υποσχόμενες νέες προσωπικότητες στο χώρο της πολιτικής και ένα σωρό γενικώς μπούρδες. Το χωριό καίγεται κι η π…..α λούζεται που λένε και στο χωριό της Μέρκελ, κάπου στην παλιά Ανατολική Γερμανία.

Θα μας καλέσουνε λέει τη νέα χρονιά, θα δούμε πότε, να ψηφίσουμε διακοσμητικούς βουλευτές και υπουργούς, γιατί δεν πρέπει να χαθούν τριακόσιες θέσεις εργασίας, εκεί στο κεντρικό κτίριο της Βουλής.

Σκεφτόμουν ότι θα πάω να ψηφίσω μόνο αν μπουν υποψηφιότητες προσώπων από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τη Γερμανία και τη Γαλλία και θα επιλέξω μάλιστα τον πιο όμορφο.

Τουλάχιστον η Ειρηνούλα όταν θα μεγαλώσει και δε θα χρειάζεται τσάντα να πάει στο σχολείο, γιατί τότε δε θα δίνεται κανένα απολύτως βιβλίο στα σχολεία και θα παίρνει μόνο την πλάκα και την κιμωλία μαζί της, να μην έχει τριακόσιους μαϊντανούς να βλέπει στην τηλεόραση, αλλά τρεις και μάλιστα παιδαράδες.

Η Μάνα μου η Μέρκελ

Η Μέρκελ μου θυμίζει τη μάνα μου. Πάντα επέκρινε με το βλέμμα της την «άσωτη» ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια. Μόλις με έβλεπε να φοράω κάτι καινούριο έλεγε: «Πάλι ψώνισες! Μμμμ…, καλό είναι, με γεια… Δεν είχες;». Άλλες φορές μου έλεγε:«Λίγα έχεις… (ξινό ύφος)» ή «Σου χρειαζόταν δεν έχεις τίποτε να βάλεις…».


Επειδή αγόραζα κάθε μέρα φρέσκο ψωμί κατέβαζε τα μούτρα και κάθε φορά έλεγε την ίδια ατάκα: «Μην τα πετάς τα ψωμιά, είναι αμαρτία».

Καλά δε συζητάμε για το φαγητό που έπρεπε να τελειώνουμε και τη δύναμή μας! Αν καμιά φορά με συλλάμβανε να πετάω φαγητό ήταν σα να τη σκότωνα. Η μεγαλύτερη αμαρτία πριν κι απ’ αυτή του φόνου.

Κρυφά έβγαινα για καφέ γιατί η ασωτία της εξόδου ήταν κατάπτυστη. «Πήγαινε και με τα πόδια σου, άσε το αυτοκίνητο, περπάτα, θα πάθεις αγκύλωση, θα γίνεις τετρακόσια κιλά, μάζεψε τα λεφτά σου θα σου χρειαστούν, μην τα σκορπάς από εδώ κι από εκεί, ένα μικρό σπίτι σου χρειάζεται τι το θες το μεγάλο, πάλι εκδρομή θα πας; Κάτσε και λίγο να σε δει το σπίτι σου…».

Το πιο φοβερό απ’ όλα ήταν όταν άρχιζε τη φοβερή ιστορία θρίλερ με τα παλιά τα χρόνια. «Εμείς, αχ εμείς τότε που περάσαμε αυτό, το άλλο, το παράλο, που δε βγήκαμε, δε γλεντήσαμε, δε ντυθήκαμε…» Έλεος!

Έτσι κι αυτή η Μέρκελ ίδια η μάνα μου, ντυμένη σαν βάση πάντα με τα ίδια, μαύρο παντελόνι τρομάρα της με μαύρη μπλούζα. Το μόνο που αλλάζει είναι το σακάκι, στάνταρ το έχει παραγγείλει σε όλα τα χρώματα. Σε κοιτάζει από τις Βρυξέλες ή από το Βερολίνο μέσα από την τηλεόραση σαν τη μάνα μου, επικριτικά, υποτιμητικά, με ύφος τιμωρού. Σα να σου λέει: «Τώρα θα σε φτιάξω εγώ καλά, για να μάθεις που πέρναγες βασίλισσα κι ούτε σ’ ένοιαζε για το αύριο. Τώρα πάλι θέλεις να φας από τα έτοιμα; Όχι, τώρα θα ζεις όπως νομίζω εγώ ότι πρέπει να ζεις. Βιομηχανικός εργάτης με ότι αυτό συνεπάγεται».

Για όλα φταίει αυτό το απαίσιο ζώο Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ κι ο Αίσωπος που έγραψε αυτή την απαίσια ιστορία. Εγώ πάντα γούσταρα ΤΟΝ ΤΖΙΤΖΙΚΑ τον κλαμπιάρι.

Από μικρή έχω φάει πολύ νουθεσία. Ακόμη βλέπω όνειρα με εκείνη την «Ημέρα της Αποταμίευσης». Πετάγομαι στον ύπνο μου γιατί ιδρώνω προσπαθώντας να γράψω έκθεση για να κερδίσω τον κουμπαρά από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Εννοείται ότι στο σχολείο ποτέ δεν κέρδισα σ’ αυτό το διαγωνισμό.

Είμαι σίγουρη ότι η Μέρκελ κι η μάνα μου διοργάνωναν το διαγωνισμό, άσε που νομίζω ότι είναι κι από το ίδιο χωριό!

Πειρασμός

Επιτέλους βρήκα το αντικαταθλιπτικό μου! Ακούει στο όνομα «Πειρασμός». Τούρκικη ligth καρακατινέ σειρά στον Αντένα καθημερινά 6-8. Χορταστικά πράγματα. Τα οφέλη πάρα πολλά.

Το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι ότι με εγκατέλειψε η μιζέρια οικονομική και συναισθηματική, το αίσθημα τρομοκρατίας και ο φόβος που μου δημιουργούν οι ειδήσεις και η τσέπη μου.

Ζω καθημερινά από την κουζίνα μου τη ζωή μιας πλούσιας τούρκικης οικογένειες που η μόνη κρίση που βιώνει είναι συναισθηματική. Παρήγορο γιατί τελικά όπως μου έλεγαν και κάτι φτωχοί συγγενείς μου τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.

Θαυμάζω τα ωραία ντυσίματα, τα πλούσια αυτοκίνητα-χωρίς να αναφέρεται κανείς στα τέλη-τη χλιδή στο σπίτι με ΔΕΗ και χωρίς τέλος ακινήτου, ζηλεύω το υπηρετικό προσωπικό έτοιμο να εξυπηρετήσει τους αφέντες ακόμη και τα βαθιά μεσάνυχτα, σοφέρ, τρεις μαγείρισσες, κηπουρός και άλλη μία ξεχωριστή υπηρέτρια για την πεθερά-πέντε θέσεις εργασίας-να μην υπολογίσουμε και τη νταντά-μαντάμ με γαλλικά και πιάνο, άρα έξι θέσεις εργασίας, συν τζάμπα φαγητό και ύπνο.
Εκεί λίγο θυμώνω γιατί κι εγώ κάνω τα ίδια αλλά αυτοί και πληρώνονται, αλλά και ζουν και καλύτερα από εμένα.

Ευτυχώς μόλις στρώνεται η τραπεζαρία και είμαι έτοιμη να φουντώσω αρχίζουν τα κοιτάγματα, οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες και ισορροπώ. Όλα κι όλα, άφθονο φαγητό μπορεί να μην έχουμε, κόπηκε βλέπετε το πολύ Super κι αυτό τα απολύτως απαραίτητα, αλλά τα άλλα δεν τα έχουμε. Το μόνο θέμα που συζητάμε στο τραπέζι μας, είναι πόσα χρήματα μας έμειναν για να σπρώξουμε το μήνα, να «διαφωνήσουμε» με τα παιδιά για καμιά "υπερβολική" τους απαίτηση, για την καινούρια φορολογία που μας ήρθε, τέτοια απλά πράγματα. Ερωτικά κοντραρίσματα ή βλεφαριάσματα; Ποτέ. Αυτό είναι από τα πολύ κομμένα. Που τέτοιες πολυτελείς σκέψεις σήμερα!

Κόσμημα θέλει η πεθερά με τα εκατόν είκοσι μπότοξ και ιαλουρανικά;
Παίρνει την κάρτα του γαμπρού και το παραγγέλνει.

Αυτοκίνητο η κόρη μόλις κλείνει τα δεκαοχτώ;
Αμέσως κορδέλα και στον κήπο την ίδια μέρα.
Ψώνια; Όσα τραβάει η ψυχή σου. Ταξίδια; Χωρίς δεύτερη σκέψη, Παρίσι, Ν. Υόρκη, χιονοδρομικά, τα πάντα όλα.

Οι γυναίκες μονίμως πολύ κουρασμένες από την περιποίηση. Μέσα στο σπίτι, πάντα ανεπάγγελτες με μόνιμη απασχόληση να αλλάζουν ρούχα και πιτζάμες είκοσι φορές τη μέρα.
Για το μόνο λόγο που δε τις ζηλεύω είναι που προχωρούν με το τακούνι και τους χώνετε στα χαλιά, ακόμη κι η παντόφλα έχει τακούνι όπως και να το κάνεις σε κουράζει.
Ευτυχώς εμείς αυτό δεν το ’χουμε, μέσα στο σπίτι μόνο με ίσια παντόφλα, όταν φυσικά προλαβαίνουμε να τη φορέσουμε.

Για να ξεκουραστούν από την ξεκούραση παίρνουν το αυτοκίνητο ή ταξί, εξαρτάται και πηγαίνουν να φάνε κάτι. Μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι, τρώνε. Συζητάνε δε κάτι απίστευτα light θέματα που τους βασανίζουν, που εκεί πραγματικά μου έρχεται να φάω τα ρούχα μου από ζήλια.
Τι σαν εμένα και τις φίλες μου που μας έχουν φάει οι βαριές συζητήσεις τύπου survivor;

Τι να σας πω. Αισθάνομαι καθημερινά 6-8 να μου φεύγει το ψυχοπλάκωμα, ο φόβος κι η προσμονή για το χειρότερο. Τρώω, ντύνομαι, ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγαπιέμαι, χαίρομαι, βγαίνω έξω κι όλα αυτά τζάμπα.

Δύο χρόνια στο Νηπιαγωγείο, έξι στο Δημοτικό, τρία στο Γυμνάσιο και τρία στο Λύκειο προπαγάνδας για τους κακούς Τούρκους εξαλείφθηκαν από το μυαλό μου μετά από τα τρία πρώτα επεισόδια.

Μια χαρά. Ανέξοδη ψυχοθεραπεία για να μη συνυπολογίσω και το γεγονός ότι μαθαίνω και Τούρκικα δωρεάν!!!

Iyi geceler

Η Λίμνη των ξωτικών

Έφτασε η ώρα για την απάντηση στο διαγωνισμό για Τη Λίμνη των ξωτικών.

 Ταρατατάάάάάάάάά
Το σπιτάκι-τσαντήρι των ξωτικών περιέχει...

έναν πίνακα διανομής ρεύματος!!!

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που δούλεψαν γι' αυτό το Χριστουγεννιάτικο υπερθέαμα που λαμβάνει χώρα αυτήν την εποχή στην πόλη μας, τοποθέτησαν τον πίνακα διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος σε μια υπέροχα καλά κρυμμένη παραλλαγής κατασκευή μέσα σε πλέγμα και την μπομπούλωσαν με την καταπληκτικής σύλληψης αυτή λινάτσα που βρήκαν και δημιούργησαν με κάποια παλιά τσουβάλια από το εργοτάξιο.

Δυστυχώς δεν έχουμε νικητή, η αλήθεια είναι ότι ο διαγωνισμός ήταν για παίχτες με αρρωστημένη φαντασία, αλλά για όσους μας τίμησαν και πήραν μέρος στο διαγωνισμό μας, έχουμε να τους προσφέρουμε από ένα μέτρο φωτοσωλήνα για να στολίσουν το δρόμο έξω από το σπίτι τους.

Μόνο αγαπητοί μου φίλοι μια συμβουλή. Προσοχή όταν παραλάβετε το δώρο σας.
Ελπίζω στο υπέροχο μυστηριώδες ξωτικό τσαντήρι του διαγωνισμού μας να υπάρχει ρελέ διαφυγής.

Η Λίμνη των Ξωτικών

Η προσπάθεια του Δήμου με το Χριστουγεννιάτικο στήσιμο "Της Λίμνης των ξωτικών" εδώ που έχουμε φτάσει θα μπορούσε να θεωρηθεί πολύ καλή προσπάθεια για πρώτη χρονιά.
Το πρόβλημα κάθε φορά σε οποιαδήποτε προσπάθεια δεν είναι η καινοτόμα ιδέα, αυτό το έχουμε συνηθίσει ότι δεν υπάρχει στα βουνά που ζούμε, αλλά το στήσιμο το οποίο το εκτελούν και το επιβλέπουν άνθρωποι χωρίς καμία αισθητική ή μάλλον της αισθητικής του παζαριού πάντα σε συνδυασμό με αυτή του πανηγυριού. Κοντολογίς Κιτσιά στο μεγαλείο σου.

Στην πρόσφατη επίσκεψή μου με άγγιξε κι εμένα το πνεύμα των Χριστουγέννων και αποφάσισα να κάνω ένα διαγωνισμό που θα σας μοιράσει πολλά δώρα.

 Κουίζ λοιπόν για τους ψαγμένους Γιαννιώτες: Τί πουλάει αυτό το σπιτάκι-τσαντήρι των Ξωτικών και τί κρύβεται πίσω από τη λινάτσα;

Σας προσφέρω και τη βοήθεια του blog με την επόμενη φωτογραφία.

Ο νικητής αυτού του διαγωνισμού κερδίζει το σπιτάκι-τσαντήρι των ξωτικών μαζί με την προέκτασή του, καθώς και μία έκπληξη που θα την πάρει στο σπίτι του και θα σας αποκαλύψω αύριο.

 Την απάντηση θα τη βρείτε στην αυριανή ανάρτηση. Ο χρόνος σας αρχίζει τώρα!