Ο Εξω-στρακισμός

«Θέλω να ξέρετε εσείς και να ξέρουν και αυτοί ότι οποιαδήποτε διαδικασία θα θέλει να προκαταλαμβάνει, σε επίπεδο προσώπων ή σε επίπεδο παράταξης, το Κίνημα, θα εξοστρακιστεί».
 Τάδε έφη μεσιέ Μίχας, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, στοχοποιώντας φυσικά την κίνηση "Συνεργασία για την αλλαγή".

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, τους μάλωσε, τους έκανε ντα. Απείλησε τα στελέχη του με τιμωρία στη γωνία γιατί δεν ήταν καλά παιδιά και προσπάθησαν να εναντιωθούν στις βουλές των μεγάλων. Τόλμησαν να μην τους ρωτήσουν πριν πάρουν αποφάσεις. Ατίθασα νιάτα μεσιέ Μίχα μου τι περιμένεις; Άλλαξαν οι εποχές!
Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο δύσκολο να τα βάλεις με παιδιά.
Ξέρεις κατά βάθος ότι στο τέλος αυτό που θέλουν να κάνουν θα βρούνε τον τρόπο και θα το καταφέρουν ανεξάρτητα από τις "παρενέργειες".
Ξέρεις επίσηςκατά βάθος πολύ καλά ότι για να καταφέρεις να τα ελέγξεις κατά κάποιο τρόπο, δεν πρέπει να τα απειλείς και να τα τιμωρείς, αλλά να προσπαθείς να τα ακούσεις, να είσαι φίλος μαζί τους, να συζητάς χωρίς το ύφος του ξερόλα, να αισθάνονται ότι τα αποδέχεσαι, τα ενισχύεις και τα επικροτείς. Μόνο τότε μπορείς να περάσεις και κάτι από τα δικά σου θέλω. Σε καμία, μα καμία άλλη περίπτωση. Και θα τα έχεις χάσει κι αυτά θα κάνουν το δικό τους.
Η αλήθεια είναι ότι τα μαλωμένα "παιδιά" της "Συνεργασίας" για πρώτη ίσως φορά δεν αξίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Η αταξία που έκαναν δεν ήταν δα τόοοοσο μεγάλη που να απειλούνται με "εξοστρακισμό".
Προσπάθησαν σκληρά για να καταφέρουν να φτιάξουν μια ομάδα, έχουν κοινό στόχο, συζήτησαν, αντάλλαξαν απόψεις, εργάστηκαν να καταρτίσουν ένα πρόγραμμα, ξεπέρασαν ίσως κάποια κατεστημένα.
Ας μην τα μηδενίζουμε όλα είτε επικροτούμε, είτε όχι την κίνησή τους.
Στο κάτω κάτω μεσιέ Μίχας εσείς δεν επιλέξατε αυτούς, τους δικούς σας ντε, να κατέβουν στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές; Θυμώσατε που αυτή τη φορά δεν σας ρώτησαν; Κάντε υπομονή δεν ήρθε ακόμη ο Νοέμβριος. Θα σας ρωτήσουν μέχρι τότε καλέ. Απλά κάποιες σκέψεις τους δημοσιοποιούν τα παιδιά και μάλιστα τις θέτουν και σε διαβούλευση.

Μη θυμώνετε. Κατά βάθος είναι καλά παιδιά και με "αρχές".

Τσιμπούσια και παρελάσεις

Ωραία περάσαμε κι αυτή τη φορά στα Ελευθέρια!
Ευτυχώς δεν είχαμε καμία έκπληξη, ούτε ευχάριστη, ούτε δυσάρεστη. Η μόνη διαφορά ήταν λίγο στους λόγους που έβγαλαν οι επίσημοι και συνέδεσαν τους αγώνες των προγόνων μας με τους αγώνες των νεοελλήνων. Οι σημερινοί δικοί μας αγώνες για να ξέρετε, είναι ο εξής ένας: Η Οικονομία βρε. Τι άλλο;


Κατά τα άλλα τα κλασικά εικονογραφημένα. Οι επίσημοι φάγανε, ξαναφάγανε, ήπιαν και ξαναήπιαν στην υγειά των προγόνων μας, φτιάχτηκαν μεταξύ τους, είδανε εκθέσεις, άκουσαν τα ιστορικά γεγονότα για άλλη μια φορά, μήπως κι είχαν ξεχάσει κάτι από πέρυσι, κατέθεσαν τα έτοιμα στεφάνια τους, εκκλησιάστηκαν, αντάλλαξαν δώρα και πήγαν με τις αμαξάρες τους και τις παλτουδιές τους κάτω από τη στεγαστράρα τους να δουν τον ταλαιπωρημένο οικονομικά πληγμένο λαό τους να παρελάζει και να τους χαιρετά.


Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, έχουμε αποκτήσει και κάτι φαν, εισαγώμενους από  τη Μάνη, που πρέπει να τους αρέσει πολύ να παρελάζουν, θα είναι το βίτσιο τους, γιατί έρχονται εδώ και μάλιστα τόσο πολύ τη βρίσκουν που ρίχνουν κι όλη την ώρα μπαλωθιές. Στην αρχή που τις άκουσα νόμισα ότι ήταν Απόκριες, καθότι πρόσφατο.Όταν κατάλαβα ότι οι άνθρωποι κάναν το κέφι τους και ο αστυνομικός που καθόταν δίπλα τους δεν τους μιλούσε παρά τους κοιτούσε αδιάφορα, φαντάστηκα ότι μάλλον θα ήταν ήρωες από το ένδοξο παρελθόν.
Το παιδάκι πιο πίσω μάλλον δεν το γνώριζε και γι αυτό φοβήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέμει. Παρόλο που ήταν σημαιοφόρος στο σχολείο του, δεν δέχτηκε να παρελάσει και έφυγε τρέμοντας για το σπίτι του. Ο μπαμπάς του εξηγούσε στην έκπληκτη γυμνάστριά του, ότι όταν ήταν μικρός είχε ένα ατύχημα κι από τότε όταν άκουγε πυροβολισμούς έτρεμε και φοβόταν υπερβολικά.
 Ποιος να το εξηγήσει όμως αυτό στους λεβέντες από τη Μάνη!

Παρέλασαν λοιπόν, κακόμοιρα παιδιά όλων των ηλικιών, η μαθητιώσα νεολαία όπως είναι βαφτισμένη, με ελαφρύ ρουχισμό, βρεγμένη και αερισμένη, προς κορεσμό και τέρψη γονέων και επισήμων. Η γιορτή για άλλη μια φορά στέφτηκε με επιτυχία. Οι καφετέριες γέμισαν, το ίδιο και τα παντός είδους φαγάδικα αργότερα, οι μικροπωλητές πούλησαν μπαλόνια¨"μπομπ σφουγγαράκη" και σημαίες, οι γιατροί και τα φαρμακεία αύριο, για να μην πω από σήμερα θα έχουν πολύ δουλειά μετά τη σκληραγώγηση της περήφανης και ελπιδοφόρας νεολαίας μας στη βροχή και το κρύο, τα φωτογραφεία θα κάνουν χρυσές δουλειές, τρία ευρώ η φωτογραφία και όλοι είναι ευχαριστημένοι.


Το μόνο κακό που πρέπει σίγουρα να εισηγηθούμε ως πολίτες να αλλάξει είναι όταν η επέτειος της απελευθέρωσης πέφτει Σαββατοκύριακο, να μεταφέρεται καθημερινή. Έτσι θα δουλέψουν και τα ξενυχτάδικα μια επιπλέον βραδιά μεσα στην εβδομάδα.


Άντε παιδιά και του χρόνου πάλι τα ίδια.

Το πάρτι της απελευθέρωσης

Ο Δήμος μου θυμίζει τον εαυτό μου. Κάθε φορά που με παίρνουν τηλέφωνο από μια τράπεζα και μου αρχίζουν το γνωστό παραμύθι των δανείων στην αρχή κάνω τη δύσκολη. Μόλις συνεχίζουν και περνούν στους υποτιθέμενους ευνοικούς όρους,  απαντάω όλο χαρά "Εντάξει με πείσατε, θα περάσω από την τράπεζά σας".
Εκεί που πέφτω αμέσως είναι όταν με παίρνουν τηλέφωνο πριν από κάτι γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα. καλοκαίρι και μου μιλούν για κάτι διακοποδάνεια, ή πως θα περάσω πλούσια τις ημέρες των γιορτών, μέσα στη χλιδή, χωρίς να χαμπαριάζω τίποτε. Εκεί δεν μπορώ ν' αντισταθώ με τίποτε. Λέω αβασάνιστα το ΝΑΙ με ένα πάθος και μία προσμονή!
Με το δήμαρχό μας τελικά έχουμε την ίδια ψυχολογία! Μέρες που έρχονται, ξέρετε, η απελευθέρωση του "χρυσού τουριστικού προορισμού", είπε να κάνει ένα πλούσιο τραπέζι στους φίλους του και άλλους "επίσημους" χαραμοφάηδες που φτιάχνονται μεταξύ τους, όπως γίνεται κάθε φορά άλλωστε, με ή χωρίς οικονομική κρίση.
Με τι χρήματα όμως; Ευτυχώς που τον πήρε εκείνη η χρυσή κοπελίτσα από την τράπεζα. Με πόση χαρά είπε το ΝΑΙ! Το καταπληκτικό δε του δανείου είναι ότι του είπαν ότι είναι τόσο καλός πελάτης που αυτή τη φορά θα του δώσουν 6.000.000 ευρώ.
Σκέφτηκε τότε ότι μπορεί να τραπεζώσει και περισσότερους φίλους κι αμέσως πήρε τηλέφωνο τον φίλο του τον Ψωμιάδη και τον κάλεσε στη δεξίωση που θα έκανε στο μαγαζί του άλλου τους του κολλητού στο grand serai.

Ανοιχτή διακυβέρνηση

Συζητάμε συνεχώς από τη μέρα που μας προέκυψε ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για τους περιφερειάρχες, γενικούς, ειδικούς γραμματείς και διοικητές. Αν δεν είχαμε και τα "αγγουράκια"  Βρυξελλών θα το είχαμε πρωτοσέλιδο κάθε μέρα το θέμα από τους ΝεοΔημοκράτες και όχι μόνο.
Δεν τοποθετήθηκαν, πότε θα τοποθετηθούν, αν έχουν ή δεν έχουν κομματική ταυτότητα, αν έχουν ή δεν έχουν βιογραφικό, αν είναι με τον Γιώργο, το Γιάννη, τον Κώστα, ότι δεν μπορεί να γίνει έτσι αποδοτικό το κράτος και να παρθούν  αποφάσεις, κλπ.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

• Όταν υπήρχαν το κράτος και οι οργανισμοί, λειτουργούσαν καλύτερα και αποδοτικότερα;
• Μήπως ο Γιώργος κάνει οικονομία και δεν τους τοποθετεί όλους αυτούς με τους παχυλούς μισθούς και το αμφίβολο έργο;
• Μήπως θα έπρεπε αυτές οι θέσεις να είναι επανδρωμένες από πρόσωπα ανεξάρτητα από ποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία; Μήπως μ' αυτό τον τρόπο εξασφαλίζαμε τη συνέχεια του κράτους και όχι τη ρουσφετοπορεία μας;
• Μήπως να αφήσουμε τις ανόητες φανφάρες περί αξιοκρατίας και διαβούλευσης γι αυτές τις καρεκλίτσες, να τοποθετηθούν επιτέλους κάποιοι, για να βάζουν και καμιά υπογραφή, όχι τίποτε άλλο να πληρώνεται και κανένας άνθρωπος, και να μειώσουμε και στο μισό τουλάχιστο τους μισθούς τους; Ίσως έτσι να μειωθεί και ο αριθμός υποψήφιων δελφίνων.

Ά ρε Ελλαδάρα! Πόσοι σ' έχουν αρμέξει όλα αυτά τα χρόνια και πόσοι ακόμη έπονται!

Ελληνίδα Γυναίκα

Είναι γνωστό κι αναμφισβήτητο, ότι ζούμε σ' ένα κόσμο φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες. Ότι κι αν καταφέραμε ως γυναίκες με αγώνες ετών, επιμονή, πείσμα, θυσίες, κατάφεραν και καταφέραμε κι εμείς μαζί τους και πάλι να το στρέψουν και να το στρέψουμε εναντίον μας.
Ελληνίδα Γυναίκα απλά σημαίνει πέντε πράγματα, με ότι συνεπάγεται το καθένα από αυτά: Μάνα- Γιαγιά-Σύζυγος-Ερωμένη-Επαγγελματίας.
Με λίγα λόγια μια ανοιχτή παλάμη.
Πάνε και τα τελευταία μας προπύργια. Στο όνομα της κατ' ευφημισμόν ισότητας οι άνδρες διεκδίκησαν και κέρδισαν την άδεια ανατροφής. Η καλύτερή τους! Ούτε εγκυμοσύνη, ούτε τίποτε και τα προνόμια-προνόμια! Φορτώνουν το παιδάκι τους στη μανούλα τους, μη και πάθει τίποτε ο κανακάρης τους ή και στην πεθερούλα τους, πρόβλημα κανένα, η γυναικούλα τους στη δουλειά κι αυτοί στα καφέ.

Στο όνομα της ισότητας λέει τώρα πρέπει οι γυναίκες να δουλεύουμε μέχρι τα 65 μας χρόνια με μία παρακαλώ μόνο μία σύνταξη και όχι πέντε που δικαιούμαστε.

Άσε που συνηγορούν κι αυτές οι έρευνες που λένε ότι οι γυναίκες ζούμε περισσότερο από τους άνδρες.
Φυσικό δεν είναι κύριοι να ζούμε περισσότερο; 
Μας ρωτάει κανείς αν προλαβαίνουμε να πεθάνουμε;

Θέλω το γήπεδο στο κέντρο της πόλης

Πάλι χθες έτρεχα πανικόβλητη να σώσω το αυτοκίνητό μου από τη λαίλαπα των οπαδών και φίλων της θρυλικής ομάδας μας, του θρύλου των καρφωμένων, του ηρωικού ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, και των κάφρων αντιπάλων τους.

Έχω μια απίστευτη απέχθεια στο ποδόσφαιρο κι ότι το συνοδεύει, κυρίως γιατί για μένα δεν είναι μέρα γιορτής, πανηγυριού, χαβαλέ, θρησκείας, λατρείας, υστερίας, εκτόνωσης βίαιων συναισθημάτων, live αναμετάδωσης υβρεολογίου, μεταμόρφωσης κάθε ευηπόληπτου και όχι μόνο πολίτη, μύηση κακόμοιρων παιδιών στον κανιβαλισμό-ανδρισμό, κλπ.
Για μένα απλά είναι μια μέρα απίστευτης ταλαιπωρίας και ζοχάδας. Καλούμαι κάθε φορά, τυχαίνει το σπίτι μου να βρίσκεται σε ακτίνα γηπέδου, να μετακινήσω το αυτοκίνητό μου για να μη μου το πάρει ο γερανός, μετά από νουθεσία, με ραβασάκι πάντα, της αστυνομίας και των ΜΑΤ, να ψάξω όλα τα Γιάννενα να παρκάρω, να τρέξω ξανά μόλις τελειώσει το γήπεδο να ξαναφέρω το αυτοκίνητό μου κοντά στο σπίτι μου, με την προυπόθεση φυσικά πάντα ότι θα ξαναβρώ θέση. Απίστευτο σκηνικό. Κι αυτό είναι το λιγότερο.
Φροντίζω σχεδόν πάντα να μην βρίσκομαι σπίτι μου κατά τη διάρκεια του γηπέδου, γιατί τρίζουν τα τζάμια του διαμερίσματός μου, κατεβάζω τα πατζούρια για να μη γίνομαι θέα στους φιλάθλους, ζω και κινούμαι στο σκοτάδι και φοράω απαραίτητα ωτοασπίδες. Δεν αντιμετωπίζεται ούτε στο ελάχιστο η ηχορύπανση, αλλά τα δοκίμασα όλα, μαξιλάρια στ' αυτιά, μεγάλη ένταση στην τηλεόραση, άλλαξα κουφώματα με τριπλά τζάμια, άκουσα δυνατή μουσική με ακουστικά με κίνδυνο να κουφαθώ. Τίποτε! Δε συζητάμε για επισκέπτες τέτοιες μέρες. Όλοι πλέον το ξέρουν και μας καλούν αυτοί στο σπίτι τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας όμως είναι η γιαγιά. Φροντίζουμε πάντα όταν έχει γήπεδο να της κάνουμε εισαγωγή στο νοσοσκομείο την προηγούμενη μέρα, γιατί μια φορά έπαθε καρδιακό επεισόδιο απ' αυτά που άκουγε από τις κερκίδες η γυναίκα. Το ασθενοφόρο όμως δεν μπορούσε να έρθει κάτω από το σπίτι μας, ήταν η ώρα που πλακωνόταν οι οπαδοί μεταξύ τους και τους κυνηγούσαν τα ΜΑΤ, εμείς δεν είχαμε αυτοκίνητο... Ευτυχώς δεν ήταν μεγάλο το έμφραγμα, την κρατήσαμε πέντε ωρίτσες στο σπίτι μέχρι να αποκατασταθεί και πάλι η ηρεμία στο κέντρο της πόλης και μετά ήρθε το ασθενοφόρο και τη μεταφέραμε.
Από τότε βάλαμε μυαλό. Δεν αφήνουμε τίποτε στην τύχη του. Κάναμε καλού-κακού και μια ασφάλεια πυρός μη γίνει τίποτε την ώρα του αγώνα και δεν μπορεί να έρθει κι η πυροσβεστική και όπου φύγει-φύγει.

Μια τέτοια μέρα ήταν πάλι, που περπατούσα στο δρόμο μακρυά πολύ από τη "γιορτή" για να ξεφύγω και ξαφνικά βλέπω τρεις περίεργους τύπους να προσπαθούν να κλέψουν ένα αυτοκίνητο. Χωρίς να σκεφτώ τίποτε εκείνη τη στιγμή, σηκώνω το τηλέφωνό μου και ειδοποιώ την αστυνομία.
 Δε χρειάζεται να αναφέρω τι έγινε. Μπορείτε να το φανταστείτε!
Απλά το θέμα είναι να μην τύχει να σε κλέψουν τη λάθος μέρα. Τη μέρα που αγωνίζεται η ομαδάρα μας στο κέντρο του "χρυσού τουριστικού προορισμού". Την έβαψες στην κυριολεξία.

Θυσίες μεροκαματιάρηδων

Η καλύτερη τακτική σε περιόδους κρίσης είναι "το διαίρει και βασίλευε". Αυτό ακριβώς επιχειρείται αυτή τη στιγμή στις διάφορες κατηγορίες εργαζομένων.
Πρωτεργάτες όλου αυτού του εγχειρήματος οι παντός είδους δημοσιογράφοι.
Η κατάσταση; Αρένα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες στρέφονται εναντίον των αγροτών, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι ίδιοι οι δημόσιοι, υπάλληλοι πολλών ταχυτήτων ομολογουμένως, μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους. Ο δάσκαλος φωνάζει για τον εφοριακό, ο δημοτικός υπάλληλος για το γιατρό, ο μηχανικός για το δικηγόρο, ο φαρμακοποιός για τον υδραυλικό, ο φούρναρης για τον λιμενεργάτη και τον ταξιτζή και πάει ρολόι.
Η κοινωνία γενικώς που πλέον δεν ευημερεί, όπως τουλάχιστον μας λένε και βιώνουμε,  βλέπει τον εχθρό στο συνάνθρωπό της.
Σε ωραίο κολοκύθι μας έχουν βάλει. Μπράβο τους. Εμπνευσμένο σενάριο με ωραίο καστ ηθοποιών.
Αυτό που δεν μας έχουν εξηγήσει μέχρι τώρα είναι γιατί όλο αυτό το μπάχαλο;
Πως φτάσαμε ως εδώ; Ποιος/οι το δημιούργησαν και πότε; Οι αλληλοκατηγορίες και η ατιμωρισία δεν μας ικανοποιεί.
Ας μας εξηγήσουν επιτέλους, γιατί π.χ.τόσες ανισότητες επιδομάτων; Φταίνε οι υπάλληλοι που τα καρπώνονταν και εξακολουθούν να τα καρπώνονται ή οι εκάστοτε δυνατοί υπουργοί που για να είναι αρεστοί, πακέτο με τα δυνατά συνδικάτα, παίρναν τις υπουργικές αποφάσεις;
Φταίνε οι υπάλληλοι-εργάτες που τους δίνουν βορά αυτή τη στιγμή στην κοινωνία που τόσο καιρό δεν βγαίναν να βροντοφωνάξουν ΟΧΙ στα επιδόματα, ΟΧΙ στην αυτοτελή φορολόγηση, ΟΧΙ στο υπάρχον ασφαλιστικό;
Δεν είδαμε ποτέ να βγούνε να βροντοφωνάξουν αυτό το μεγάλο ΟΧΙ, δικαστικοί, βουλευτές και μια σειρά υπαλλήλων που τους συμπαρασύρει το καθεστώς, π.χ. Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.
Τα περισσότερα αναδρομικά και αυξήσεις από καταβολής κράτους κάθε λίγο και λιγάκι τα παίρνουν δικαστικοί, βουλευτές και παρατρεχάμενοι (Γενικοί Γραμματείς, Ειδικοί Γραμματείς, Διοικητές, κλπ).
Κι όμως με μεγάλη ικανοποίηση μας ανακοίνωσαν ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή να κάνουν κι αυτοί την υπέρτατη θυσία. Περικοπές 10%, 800 ευρώ το μήνα περικοπή από τους μισθούς τους. Για να συμπαρασταθούν λέει στο πόπολο και να αποτελέσουν φωτεινό παράδειγμα.
Το 10% περικοπής μισθού κύριοι είναι ένα ποσοστό. Η απλή και ουσιαστική διαφορά είναι ότι άλλο αντίκτυπο έχει στη ζωή το 10%, ακόμη και το πάγωμα του μισθού, αυτού που παίρνει 700, 1000 ή 1500 ευρώ το μήνα και άλλη σ΄αυτού που παίρνει 5.000, 6.000, ή 7.000 ευρώ το μήνα.
Σας διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε όλοι έτοιμοι για θυσίες, μας έχουν πείσει μετά από καθημερινή πλύση εγκεφάλου όλα τα δημοσιογραφικά κανάλια κι υποκάναλα, απλά δεν αντέχουμε άλλο δούλεμα.

Τεκμήριο πισίνας

Η πόλη και ιδιαίτερα "τα περίχωρα" ή πιο επίσημα τα Δημοτικά διαμερίσματα, χθες και σήμερα έχουν μεταμορφωθεί σε μια απέραντη πισίνα. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο στην παρούσα οικονομική κατάσταση που διανύουμε και σύμφωνα με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης είναι, ότι θα κληθούμε να πληρώσουμε τεκμήριο διαβίωσης. 
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δικαιολογήσουμε όλο αυτό το συσσωρευμένο νερό!
Αυτό που επίσης με τρομάζει είναι ότι θα εισηγηθεί η ΔΕΥΑΙ να μαζέψει αυτή τα χρήματα, γι' αυτό και σας συμβουλεύω να αρχίσετε σιγά-σιγά να το πίνετε μήπως και τη γλυτώσουμε!

Ερώτηση: Φορολογούνται τα ρυάκια, μικρές πισινούλες π.χ. λακκούβες, λακκουβίτσες, ποταμάκια, κλπ;

Σήμα-δράμα

ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Ποιος ξέρει ο άνθρωπος αυτός πόσες φορές πήρε τηλέφωνο και κατέθεσε την ψυχή του στον Μπουραντά και στον Τσάγκα.

Ποιος ξέρει ο άνθρωπος αυτός πόσες εργατοώρες και ψυχικό σθένος κατέθεσε στα διάφορα γραφεία και στους διαδρόμους του Δήμου.

Ποιος ξέρει ο άνθρωπος αυτός πόσες υποσχέσεις και πόσο χρόνο περίμενε για ένα απλό σήμα κινδύνου.

Ποιος ξέρει ο άνθρωπος αυτός πόσο και πόσες φορές έχει αισθανθεί μ.....ς, περιμένοντας για το αυτονόητο.

Ποιος ξέρει ο άνθρωπος αυτός πόσους συμπολίτες μας έχει δει να κινδυνεύουν στο συγκεκριμένο σημείο.

Ποιος ξέρει τον ήρωα αυτόν γιατί τον έφτασαν στο σημείο να στολίσει την περίφραξή του μ' αυτή την κακομοιριά!

Προσοχή ποδήλατο

Πρόταση προς το Δήμο για ανάρτηση πινακίδων στους δρόμους της πόλης.

Παγίδα της ΔΕΥΑΙ

Η ΔΕΥΑΙ ξέρει να κρύβει καλά τις παγίδες της. Χρησιμοποιεί καλού-κακού καμουφλάζ.

Προσοχή μην πέσετε μέσα.

Αν για κάποιο λόγο την ανακαλύψετε νωρίς, το μόνο που σίγουρα θα σας σώσει είναι να κάνετε ένσταση και να δώσετε μια καλή έκπτωση, αφού πρώτα το δημοσιοποιήσετε.