Καινοτόμα ιδέα

Πεζοδρόμηση εν όψη εορτών. Το είδαμε και αυτό σ΄αυτή τη πόλη.
Πλάκα έχει. Φρέσκο μέτρο στο χρυσό προορισμό μας. Για την ιστορία το συζητούν δέκα χρόνια τουλάχιστον, αλλά άρχισε για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν. Άγιο πνεύμα πρέπει να τους χτύπησε! Τα 'χουν μπερδεμένα λίγο στο δημαρχείο.
Ενθουσιάστηκαν λοιπόν τόσο πολύ οι πνευματοχτυπημένοι εμπνευστές για την καινοτόμα ιδέα τους, το συζήτησαν, το ξανασυζήτησαν, έκαναν και μία πρόβα τα Χριστούγεννα, η παράσταση πίστεψαν ότι πήγε καλά, δεν είχαν και τίποτε καινούριο να παρουσιάσουν και αποφάσισαν να  επαναλάβουν την κωμωδία και το Πάσχα.
Κι εγώ ο απλός πολίτης με το απλό και χαζό μυαλό μου ερωτώ τους εμπνευστές. Αν ήταν τόσο επιτυχημένη η παράσταση γιατί δεν την παίζουν όλο το χρόνο; Οι πεζοί έχουν ανάγκη ήρεμης βόλτας και shopping στο κέντρο της πόλης μόνο τις γιορτές; Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου δεν ψωνίζουν; Δεν κυκλοφορούν; Δεν έχουν ανάγκη από ηρεμία και ασφάλεια; Μήπως τελικά έχει σχέση με το πόσα χρήματα ξοδεύουν;
Γιατί π. χ. δεν πεζοδρομούν το κέντρο και το δεκαπενταύγουστο, γιορτή είναι κι αυτή και του Αγίου Γεωργίου του πολυούχου μας και του Αγίου Νικολάου που γιορτάζει και ο Δήμαρχός μας; Μεγάλη η χάρη του!
Φοβερό το μέτρο! Άλλά λίγο. Θα μου πείτε όλα τα ωραία πράγματα κρατούν ελάχιστα.

Οι μαγαζάτορες; Διχασμένοι. Άλλος πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο θα αυξήσει το τζίρο του, ο απέναντι πιστεύει ότι μειώθηκε η κίνηση του κόσμου μαζί με την κίνηση των αυτοκινήτων...
 Άβυσσος.
Ότι νάναι, όπως νάναι σ' αυτή τη πόλη.
Γιορτές είναι θα μου πείτε.
Μάλλον τα' χω κι εγώ μπερδεμένα.
Τελικά πρέπει να είναι Πρωταπριλιά.

Τεκμήριο στο κορμί μου

Προχθές το βράδυ ήμουν καλεσμένη σ΄ ένα "τραπέζι", σε κάποιο σπίτι. Αυτές οι σουαρέ είναι οι αγαπημένες μου όταν έχω τα κέφια μου. Δεν έχουν καμία σχέση με συνεύρεση σε μπαρ, κλαμπ, ή παντός είδους φαγάδικου.
 Δεν μπορείς με τίποτε να ξεχαστείς όταν και εάν το επιθυμήσεις, να αφαιρεθείς. Δεν υπάρχει δυνατή μουσική να καλύπτει στιγμές παύσης και αμηχανίας, ή να τσακωθείς χωρίς να γίνεις αντιληπτός από την υπόλοιπη παρέα, δεν υπάρχει άγνωστος κόσμος γύρω σου να ξεχαστείς, να τραβήξει την προσοχή σου, να τον σχολιάσεις ενδεχομένως.
Η συνεύρεση σε σπίτι είναι πιο οικογενειακή, πολλές φορές πιο ελεύθερη, πιο άμεση, εξατρτάται πάντα από τη σύνθεση των συνδαιτυμόνων.
Η συζήτηση εκείνο το βράδυ είχε λίγο απ' όλα. Άρχισε φυσικά με τι άλλο; Κρίση. Οικονομική. Τον τελευταίο καιρό είναι το πιο in θέμα.
Έπεσαν στο τραπέζι εικασίες για πτώχευση, φορολογικά μέτρα, οικονομικά μέτρα, στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα κι από εκεί φτάσαμε στο μεταναστευτικό, είχαν πάει βλέπετε και οι Έλληνες ως μετανάστες κάποτε στη Γερμανία κι έτσι προέκυψε το θέμα κι άλλα πολλά που μονοπωλούν την επικαιρότητα αυτό τον καιρό.
Κάποιο είπαν την άποψή τους, κάποιοι απλά άκουγαν, άλλοι μιλούσαν με ανακρίβειες, άλλοι μεροληπτικά, άλλοι με στοιχεία. Μέχρι εκεί θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπήρχε μια λογική ροή στη συζήτηση. Σα να βλέπεις ειδήσεις στο Mega ή στον Αντ1.

Τώρα πως άλλαξε το κανάλι και πήγε η συζήτηση στο δελτίο ειδήσεων του Star δε θυμάμαι.
Κατάλαβα όμως ότι κάποια στιγμή η συζήτηση άναψε. Γέμισε ζωηράδα κι ενδιαφέρον, λάμψη στα μάτια.
Έπεσαν στο τραπέζι προτάσεις, σκέψεις, απόψεις. Ξεδιπλώθηκαν γνώσεις, τιμές, τηλέφωνα.
Όλοι μιλούσαν για μπότοξ και υαλουρoνικά. Οι πάντες γνώριζαν τα πάντα. Ποιος έχει κάνει, πόσο στοίχισε, ποιος είναι ο καλύτερος γιατρός, σε ποια ηλικία πρέπει ν' αρχίσει κανείς, γιατί καταφεύγει κάποιος σ' αυτή τη λύση, κλπ.
Κανέναν δεν ενδιέφερε πια η τιμή της βενζίνης, η αύξηση του ΦΠΑ, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, οι περικοπές.
Ξεχάστηκε η οικονομική κρίση ως διά μαγείας και τη θέση της πήρε μία μεγαλύτερη κρίση.
 Η ηλικιακή.
Η κρίση άρχισε να χοντραίνει περισσότερο, όταν κάποια στην παρέα, έριξε στο τραπέζι ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Μίλησε για πιο σκληροπυρηνικά πράγματα. Για θέματα που μέχρι χθες ήταν ταμπού. Έπιασε νυστέρι η γυναίκα, όχι αστεία.
Πλαστική χειρουργική! Μαγική κουβέντα. Αμφιλεγόμενη. Η αντιπαράθεση άρχισε. Το χρειαζόταν ή όχι και σε ποια σημεία; Αν το αποφάσιζε και δεν πετύχαινε τι θα γινόταν;
O my gad! Ούτε να περάσει από τη ρυτίδα της αυτή η σκέψη.
Απίστευτοι! Βαθιοί προβληματισμοί!
Δε βαριέσαι τα χρήματα υπήρχαν για μια τέτοια θυσία.
Το θέμα ήταν να βρισκόταν ο καλύτερος για να τα πάρει.
Τι αξία έχουν άλλωστε τα λεφτά αδερφέ, αν μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις έστω και για λίγο την κρίση σου; Αν έστω και για έξι μήνες, ένα χρόνο μπορείς να ξαναμπείς στο παιχνίδι και να αυξήσεις τις μετοχές σου;
Τι αξία μπορεί να έχουν τα λεφτά αν δεν μπορείς να αξιολογήσεις ποιες είναι οι πραγματικές σου ανάγκες για να τα διαθέσεις;
Τι αξία μπορεί να έχουν τα λεφτά άμα δεν τα δώσεις μαύρα;
Αλήθεια η αισθητική και επανορθωτική χειρουργική αποτελεί τεκμήριο;
 Να θυμηθώ να ρωτήσω στο λογιστή μου.

Θα τα καταφέρω

Έχω πάρα πολλές μέρες να δω τηλεόραση, να διαβάσω εφημερίδα, να ενημερωθώ από το διαδίκτυο και ήδη τολμώ να πω αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Έχω μπει σε θεραπεία απεξάρτησης ειδησεογραφίας.
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και άσχημα τα πράγματα. Έτρωγα τα νύχια μου μετά μανίας πάνω από ένα απενεργοποιημένο λάπτοπ και πολλές φορές μου ερχόταν να φάω κι αυτό το ίδιο. Το κοιτούσα, με έλουζε κρύος ιδρώτας και σκεφτόμουν ότι εκεί μέσα κρυβόταν τα ποθητά μυστικά, ειδησούλες επί παντός επιστητού, π.χ. αν θα μπούμε στο ΔΝΤ, αν θα μας στηρίξει η Ευρώπη, πως ξύπνησε σήμερα η Μέρκελ και τι δήλωσε, αν θα χρειάζομαι βίζα για να πάω Αμερική, πόσο θα δανειστούμε αυτή τη φορά, αν μας δανείσει κανείς, αν θα μας τιμωρήσουν οι εταίροι για τον ήλιο μας και πότε, αν τελικά η Τζούλια ήξερε για το βίντεο όταν την κινηματογραφούσαν, γιατί ο Γάλλος δεν μας έδειξε το πρόσωπό του, αν ήταν όντως Γάλλος, αν ,αν,αν...
Δε συζητάμε δε για το τρέμουλο που με έπιανε στη θέα μια τοπικής εφημερίδας. Μπορούσα να ουρλιάξω, να σκοτώσω για να διαβάσω φευγαλέα έστω και τον τίτλο στο πρωτοσέλιδο...

Όσο αφορά τις ειδήσεις στην τηλεόραση, αυτό το ξεπέρασα πολύ σύντομα. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση. Μου χάλαγαν όλη την ευχαρίστηση, την ηδονή της "πληροφόρησης" οι παντός είδους άθλιοι παρουσιαστές και σχολιαστές που με το υφάκι του ξερόλα πλατίαζαν και τράβαγαν από τα μαλλιά μία και μόνο είδηση για μία ολόκληρη ώρα. Έλεος, μα μόνο μία είδηση, ενώ η επικαιρότητα έτρεχε κι εγώ την έχανα;
 Άθλιοι καιροσκόποι, σκέτοι σαδιστές, φονιάδες της ενημέρωσης.

Με τα άλλα μέσα όμως άργησα. Η απεξάρτηση αποδείχτηκε πολύ δύσκολη υπόθεση.
Τις πρώτες δέκα ημέρες έπιανα τον εαυτό μου να ρίχνει κλεφτές ματιές στα περίπτερα, να μπαίνω στα internet cafe, να δοκιμάζω τα όριά μου μπροστά σε μια κλειστή οθόνη, να κρυφακούω τους γύρω μου μήπως και ακούσω κάποια καινούρια είδηση. Μόλις ανακάλυπτα ότι τίποτε καινούριο δεν είχε συμβεί αισθανόμουν μια απίστευτη ευφορία να με κατακλύζει. Ουφ, σκεφτόμουν. Ευτυχώς τίποτε καινούριο δεν συνέβει.

Σήμερα είναι μεγάλη μέρα. Μου έστειλε μήνυμα ο Γιώργος!  Θα έμαθε σίγουρα για την υπέρβασή  μου και θέλησε να μου συμπαρασταθεί.
Άκουσα που συζητούσαν κάποιοι στο φούρνο ότι είπε "θα τα καταφέρουμε μόνοι μας".
Μπράβο ρε Γιώργο, πόση δύναμη μου έδωσες δεν μπορείς να φανταστείς.
Τώρα είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω.

Χιονίζει

Λατρεύω το χιόνι. Λειτουργεί ως κάθαρση για μένα.
Κοιτάζω μέσα από το παράθυρο μου τις νιφάδες να πέφτουν και αισθάνομαι να ρουφάω αχόρταγα την απόλυτη ομορφιά. Χοροπηδάω, βγαίνω έξω  να το αισθανθώ, να το πιάσω, να το γευτώ, να το ακούσω.
 Όταν χιονίζει η φύση γαληνεύει, ηρεμεί και μαζί της καταλιαγιάζουν και τα συναισθήματα. Είναι από τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που απλά ξυπνάς από τον βαθύ σου ύπνο, από το λήθαργο που έχεις κι εσύ είτε εν γνώση σου, είτε εν αγνοία σου πέσει κι αναλογίζεσαι.
Είναι από τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που αισθάνεσαι πλήρης με τα ελάχιστα.
Είναι η απόλυτη ομορφιά που σε συνεπαίρνει και δεν καλείσαι να την ξεπληρώσεις. Είναι κάτι που απλά υπάρχει, σου παρέχεται και δεν σου ζητάει ανταλλάγματα.
Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι δεν σε ενδιαφέρει, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι χάλια δρόμοι, το κυκλοφοριακό, το στρες, η δουλειά, η καθημερινότητα, το σήμερα, το αύριο.
Ζεις την απόλυτη ησυχία, το απόλυτο λευκό.
Τί έχουμε κάνει άραγε; Περιπλέξαμε το απλό. Διαλύσαμε τις ζωές μας. Ευνουχίσαμε τους εαυτούς μας. Κι όλα αυτά στο όνομα της δήθεν καλύτερης ποιότητας ζωής.
Κι όμως αν αναλογιστούμε, έστω και στιγμιαία οι ομορφότερες στιγμές στη ζωή μας δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με χρήματα.
Πώς καταντήσαμε έτσι αλήθεια; Φτάσαμε να σκάβουμε τον πάτο. Οικογένειες  βλέπουν όλοι μαζί το καυτό βίντεο της Τζούλια και ορέγονται και να το συζητούν, απλά όπως συζητούν τι φαγητό θα φάνε για μεσημεριανό . Άχρηστοι πολιτικοί χαλιναγωγούν τη ζωή και τη διάθεσή μας κι εμείς  τους υπηρετούμε και τους χειροκροτούμε. Μια οθόνη έγινε η πεμπτουσία της ψυχαγωγίας μας.
Γίναμε θιασιώτες της ζωής μας.
Φτάσαμε να επιδιδόμαστε σ' ένα καθημερινό και ανελέητο κυνήγι επιβίωσης και πλουτισμού, θεοποιήσαμε το εφήμερο και το ρηχό, κάνουμε συζητήσεις ανούσιες και ίδιες μεταξύ μας, ζούμε σε περιβάλλοντα γεμάτα φασαρία και αναρχία.
 Όχλος, αρένα. Ο ένας προσπαθεί να φτιάξει μεγαλύτερο σπίτι από τον άλλο, να πάρει καλύτερο αυτοκίνητο από τον άλλο, να φορέσει ακριβότερο ρούχο, να πιεί περισσότερα σφινάκια, να έχει περισσότερους δήθεν φίλους στο facebook...
Ξεχάσαμε τους εαυτούς μας. Ξεχάσαμε τα απλά συναισθήματα, τις όμορφες εικόνες, αδυνατούμε να διακρίνουμε και να απολαύσουμε το ουσιαστικό. Ξεχάσαμε να αντλούμε χαρά κι ευχαρίστηση από το ελάχιστο και το απλό.
Εγκλωβιστήκαμε σε απάνθρωπες και ψυχρές πόλεις με ελάχιστη έως ανύπαρκτη φύση και αισθητική.
Κλειστήκαμε στο αυγό μας. Σχεδόν ξεχάσαμε πως σπάει το τσόφλι...

Στην υγεία των κορόιδων

Προσπάθησα πραγματικά. Προσπάθησα πολύ να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα της «κατσάδας».

Καμιά σαρανταριά μαντράχαλοι , άλλοι με μουστάκι, άλλοι με κοιλιές, άλλοι ξερακιανοί, άλλοι με φαλάκρες, άλλοι με μαλλιά, άλλοι με σταυρωμένα χέρια, αλλά όλοι με το ίδιο ύφος. Aυτό του δαρμένου και μαλωμένου παιδιού που αναγνωρίζει ότι έχει κάνει αταξία και του αξίζει να τιμωρηθεί.
Η «μαμά» καθόταν μπροστά τους στο τραπέζι, τους κοιτούσε στα μάτια και τους θύμιζε με στόμφο πόσο άχρηστοι και αναποτελεσματικοί είναι. Πόσο πολύ δεν ξέρουν και δεν έμαθαν ποτέ να συνεργάζονται. Πόσο αδαής και άσχετοι είναι. Πόσα λάθη τους έχουν συγχωρεθεί μέχρι τώρα και παρόλα αυτά, αυτοί το χαβά τους.
Συνέχισε λεγοντάς τους πόσες ευκαιρίες τους δόθηκαν στο παρελθόν κι αυτοί όχι μόνο δεν τις αναγνώρισαν ποτέ, δεν προβληματίστηκαν ποτέ, δεν συζήτησαν ποτέ, αλλά τα πέταξαν όλα στα σκουπίδια με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Τους είπε ακόμη ότι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και του ρόλου τους. Το μόνο που γνωρίζουν τελικά, το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι να κοροιδεύουν τους άλλους.
Κατέληξε λέγοντάς τους πόσο μικροί κι ασήμαντοι είναι χωρίς να αισθάνονται ίχνος ντροπής για την ανυπαρξία του έργου τους.
Αναγκάστηκε να τους δώσει μία τελευταία ευκαιρία, βλέπεις ακόμη το πόπολο τους θέλει, αλλά παράλληλα τους τόνισε με στόμφο ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουν και να ανταποκριθούν, έστω και την ύστατη στιγμή.
Κάποιοι προσπάθησαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Δεν τα κατάφεραν όμως και κατέβασαν το κεφάλι ντροπιασμένοι. Ήξεραν κατά βάθος ότι δεν είχαν καμιά δικαιολογία. Απλά αποδείχτηκαν ανάξιοι των προσδοκιών μας.
Η εικόνα τους με κυνηγάει σα στοιχειό. Τόση θλίψη...

Είμαι σίγουρη ότι μόλις τελείωσε η «κατσάδα» πήγαν και τα ήπιαν για να ξεχάσουν!
Ωχ, αδερφέ ΓΥΝΑΙΚΕΣ είπαν κι ήπιαν στην υγεία των κορόιδων.

Τώρα

Δεν θέλω να ελπίζω,

δεν θέλω να φροντίζω

το μέλλον στη ζωήν.

Το σήμερα προκρίνω,

το αύριο τ' αφήνω

στης τύχης την ροήν.

Το τ' ύστερα θα γένει

και τι με αναμένει

ποσώς δεν το φρονώ

ποτέ δεν τ' αναβάνω,

γιατί τον νουν μου χάνω

και ματαιοπονώ.

Ας γένει ό,τι θέλει,

τελείως δεν με μέλει

ας πέσει ο ουρανός.

Η γη μας ας βουλήσει

κι ο ήλιος ας σβήσει

κι ας μείνει σκοτεινός.

Εγώ ζητώ το τώρα,

και τούτη μον' την ώρα

οπόσο ημπορώ,

τον Βάκχον μου ρουφώντας,

πασχίζω να χαρώ.

                                               Αθανάσιος Χριστόπουλος

                                           Λυρικά 1811

Έρανος αγάπης

Χθες το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχώς γυρνούσε στο μυαλό μου η πατρίδα. Η Ελλάδα μας!
Όχι, όχι δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου!
Η δοξασμένη αυτή χώρα, με το λαμπρό και ηρωικό της παρελθόν, το επαναστατικό της πνεύμα, με τον ήλιο, τη θάλασσα, τους greek lovers υπερχρεωμένη! Η δική μου πατρίδα! ΟΧΙ με τίποτε.
Άκουγα που την αποκαλούσαν οι παλιοί "Ψωροκώσταινα", αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τότε τι εννοούσαν.  Ήταν η εποχή που πήγαινα στο σχολείο, διδασκόμουν ιστορία, πατριδογνωσία, έπαιρνα μέρος σε γιορτές, παρελάσεις, αισθανόμουν η μία και μοναδική, Η Ελληνίδα,η απόγονος μιας λαμπρής δυναστείας με συνέχεια.
 Άκουγα τους πολιτικούς μας μέχρι τώρα και τους πίστευα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μου έλεγαν. Μπορείς να κάνεις τα πάντα μου υπόσχονταν. Με εξωθούσαν στην ευημερία, στην καλοπέραση, στη χαλαρότητα, στην ανεμελιά, στον ωχαδερφισμό.
Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ κανείς για δάνεια, για αβέβαιο παρόν και μέλλον, για υποδούλωση σε ενώσεις και χρηματοοικονομικούς κύκλους, για spreads, για μίζες, για επιτόκια, για Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για ΟΝΕ, για λιτότητα, για οικονομία, για φτώχια, ανεργία, εξαθλίωση, μέτρα, περικοπές.
Σαμποτάζ. Ναι κι όμως, σαμποτάζ. Κάποιοι θέλουν να μας τιμωρήσουν γιατί μας ζηλεύουν. Ζηλεύουν την τζιτζικίσια μας ζωή. Θέλουν να μας κάνουν με το ζόρι μέρμηγκες. Θέλουν να μας βουβάνουν, να μας πικράνουν, να μας ρίξουν στα μπουντρούμια, στη δουλειά, να μας στερήσουν το χαμόγελό μας, τον καφέ μας, τα ποτά, τα club, τα μπουζούκια, τις νωχελικές μας νύχτες και μέρες, τη greek salad μας, το τζατζίκι, το Ζορμπά.
Φυσικά, δεν εξηγείται διαφορετικά, αποκλείεται να είναι δικές μας οι αποφάσεις αυτές. Εμείς δεν είμαστε τέτοιος λαός.
Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Είχα πάρει την απόφασή μου. Έφτασα στη τράπεζα φρέσκια, χαμογελαστή κι αισιόδοξη.
Κατέθεσα δίχως δεύτερη σκέψη στο "Ταμείο στήριξης της ελληνικής οικονομίας" το cavalli μου, τη Luis Vuitton μου και το Cayeen μου.
Την πάτησαν για τα καλά οι Ευρωπαίοι.